گلچيني از سخنان امام علي عليه ‏السلام

در شگفتم از كسي كه عيب‏هاي مردم را بد مي ‏داند، در حالي ‏كه خودش از همه پرعيب‏تر است و آنها را نمي ‏بيند.[1]

برگزيدن راستي و دوري از دروغ، زيباترين خصلت و بالاترين ادب است.[2]

حسن خلق بهترين همراه، و خودبيني مرضي است پنهان.[3]

انديشيدن به خوبي‏ها، آدمي را به انجام دادن آنها بر مي ‏انگيزاند.[4]

برتري و فزوني مرتبه به احسان و نيكويي به مردم است.[5]

گناهي كه تو را پشيمان كند، نزد خدا بهتر است از كار نيكي كه به خودپسندي گرفتارت سازد.[6]

چنان‏كه رحم كني، به تو رحم مي ‏شود.[7]

بدترين شما سخن ‏چينان و تفرقه ‏اندازان ميان دوستان هستند.[8]

مجلسي كه با غيبت آباد شود، دين در آن تباه مي ‏شود.[9]

هر كس از خدا بترسد ترس او از غير خدا كم مي ‏شود.[10]

رستگار نخواهد گرديد كسي كه خوشحال كند او را چيزي كه او را زيان رساند.[11]

سخن همچون دوا است اندكش سودمند، و بسيارش كشنده است.[12]

كبر ورزيدن عين حماقت و كم ‏عقلي است.[13]

پرهيزكاري، اصل و پايه ايمان است.[14]