ویژگی‌ های حضرت ابراهیم خلیل (علیه السلام)‏

ویژگی‌ های شخصیتی ابراهیم خلیل (علیه السلام)‏

عظمت و اهمیت مقام نبوت اقتضا دارد که پیامبران الهى (علیهم السّلام)، داراى ویژگی ها و امتیازات خاصى باشند؛ زیرا مقام نبوت و رابطه خاص و وحیانى داشتن با خدا بزرگ ترین ادعایى است که یک انسان مى تواند داشته باشد، از این رو مدعى نبوت براى آنکه شایستگى چنین مسئولیت بزرگى را داشته باشد باید داراى امتیازاتى ویژه باشد. افزون بر این، وجود این صفات در شخص، زمینه مناسبى را براى پذیرش دعوت او از سوى مردم فراهم مى کند. عقل آدمى حکم مى کند که پیامبر افضل و اکمل افراد باشد؛ زیرا در سایه این برترى است که اطمینان لازم و اعتماد کافى به او حاصل مى شود، به علاوه که پذیرش پیامبرى کسى که هیچ امتیاز معنوى و انسانى بر دیگران ندارد، امرى عاقلانه نیست. همچنین خواست طبیعى و عادى مردم این است که راهنمایان و رهبران دینى آنان افرادى برگزیده و ممتاز باشند.
حضرت ابراهیم (علیه السّلام) به عنوان دومین پیامبر اولی العزم و بزرگ الهی، دارای ویژگی ها و امتیازات بسیار برجسته ای است که در بعضی از آیات شریف قرآن کریم، به برخی از آنها اشاره شده است.

ویژگی‌ های ابراهیم خلیل (علیه السلام)‏ در قرآن

حضرت ابراهیم (علیه السّلام) دومین پیامبر اولی العزم و بزرگ الهی است که دارای ویژگی های بسیار برجسته ای است که در برخی از آیات شریف قرآن کریم، به تعدادی از آنها اشاره شده است:
امامت و رهبری مردم در کنار نبوت؛ «من تو را امام و پیشواى مردم قرار دادم!».[1]
برگزیده‌ خدا در دنیا؛ «ما او (ابراهیم) را در این جهان برگزیدیم و او در جهان دیگر، از صالحان است».[2]
از شایستگان آخرت؛ «او (ابراهیم) در جهان دیگر، از صالحان است».[3]
مایل از هر دین، به سوی دین اسلام و ثابت بر آن؛ «ابراهیم نه یهودى بود و نه نصرانى بلکه موحّدى خالص و مسلمان بود و هرگز از مشرکان نبود».[4]
دوست خدا؛ «و خدا ابراهیم را به دوستىِ خود، انتخاب کرد».[5]
از نیکوکاران؛ «و این گونه نیکوکاران را پاداش مى ‏دهیم».[6]
دلسوز، بردبار و اهل انابه؛ «به یقین، ابراهیم مهربان و بردبار بود»؛ «چرا که ابراهیم، بردبار و دلسوز و بازگشت‏ کننده (بسوى خدا) بود».[7]
پیشوای مطیع خدا که به تنهایی یک امت بود؛ «ابراهیم (به تنهایى) امّتى بود مطیع فرمان خدا».[8]
شکرگزار نعمت‌های الهی؛ «شکرگزار نعمت هاى پروردگار بود».[9]
برگزیده و هدایت یافته الهی؛ «خدا او را برگزید و به راهى راست هدایت نمود».[10]
شخصیتی رشد یافته؛ «ما وسیله رشد ابراهیم را از قبل به او دادیم».[11]
صاحب قلب سلیم؛ «(به خاطر بیاور) هنگامى را که با قلب سلیم به پیشگاه پروردگارش آمد».[12]
دریافت‌ کننده‌ سلام الهی؛ «سلام بر ابراهیم».[13]
از بندگان مؤمن خدا؛ «او از بندگان باایمان ما است».[14]
صاحب قدرت و بینش؛ «و به خاطر بیاور بندگان ما ابراهیم و … را، صاحبان دست ها (ى نیرومند) و چشم ها (ی بینا)».[15]
اسوه و الگوی نیکوی اهل ایمان؛ «براى شما سرمشق خوبى در زندگى ابراهیم و کسانى که با او بودند وجود داشت».[16]

منبع: برگرفته از سایت اسلام پدیا
------------------------------------------------
پی نوشت:
[1] اِنّی جاعِلُکَ لِلنّاسِ اِماماً»؛ بقره، ۱۲۴٫
[2] وَ لَقَدِ اصْطَفَیناهُ فِی الدُّنیا»؛ بقره، ۱۳۰٫
[3] وَ إِنَّهُ فِی الْآخِرَهِ لَمِنَ الصَّالِحینَ»؛ بقره، ۱۳۰٫
[4] ما کانَ إِبْراهیمُ یَهُودِیًّا وَ لا نَصْرانِیًّا وَ لکِنْ کانَ حَنیفاً مُسْلِماً وَ ما کانَ مِنَ الْمُشْرِکینَ»؛ آل عمران، ۶۷٫
[5] وَ اتَّخَذَ الله اِبْراهیمَ خَلیلاً»؛ نساء، ۱۲۵٫
[6] وَ کَذلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنینَ»؛ انعام، ۸۴٫
[7] اِنَّ اِبْراهیمَ لَاَوّاهُ حَلیمُ»؛ هود، ۷۵؛ «اِنَّ اِبْراهیمَ لَحَلیمٌ اَوّاهٌ مُنیبٌ»؛ توبه، ۱۱۴٫
[8] «إِنَّ إِبْراهیمَ کانَ أُمَّهً قانِتاً لِلَّهِ»؛ نحل، ۱۲۰٫
[9] شاکِرَاً لِاَنْعُمِهِ»؛ نحل، ۱۲۱٫
[10] اِجْتَباهُ وَ هَداهُ اِلی صِراطٍ مُستَقیمٍ»؛ نحل، ۱۲۱٫
[11] وَ لَقَدْ اتَیْنا اِبْراهیمَ رُشْدَه»؛ انبیاء، ۵۱٫
[12] اِذْ جاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلیمٍ»؛ صافات، ۸۴٫
[13] سَلامٌ عَلی اِبْراهیم»؛ صافات، ۱۰۹٫
[14] اِنَّهُ مِنْ عِبادِنَا الْمُؤمِنین»؛ صافات، ۱۱۱٫
[15] وَاذْکُر عِبادَنا اِبراهیمَ … اُولِی الْاَیدی وَ الْاَبْصار»؛ صاد، ۴۵٫
[16] قَدْ کانَتْ لَکُمْ اُسْوَهُ حَسَنَهٌ فی اِبْراهیمَ وَ الذَّینَ َمَعَهُ»؛ ممتحنه، ۴٫