ره توشه

اهتمام به نماز و برپاداشتن آن ده‌ها بار و با الفاظ مختلف در قرآن مطرح شده است که نشان از اهمیت نماز دارد. قرآن مجید در آیات فراوانی ـ حدود هشتاد آیه ـ با تعبیر‌های گوناگون درباره اقامه نماز یا حدود و احکام آن سخن گفته یا از نمازگزاران، تمجید و بی‌نمازان را سخت توبیخ کرده است.

روزه، یکی از مهم‌ترین عبادات است که در گزاره¬های ادیان گذشته و اسلام مورد توجه خاص قرار گرفته است. خداوند در حديث قدسی می‌فرمايد: «الصَّومُ ليِ و اَنا اُجْزي بِهِ؛ روزه برای من است و من خودم پاداش او هستم»؛ يعنی تقرب به من، بهترين پاداش روزه‌دار است.

مقصود از الگودهی در این نوشتار، ارائه الگوهای مثبت و حقیقی است که در خارج تحقق یافته و قابل مشاهده است. وقتی الگوهای زیبا در تربیت معرفی شوند، در واقع نوعی الگوزدایی از الگوهای کاذب و منفی انجام می‌گیرد و نوعی دلزدگی و نگرش منفی نسبت به الگوهای ساختگی در مخاطب ایجاد می‌شود.

سول‌خدا(صلی الله علیه و آله) نیز از کسب حلال به عنوان عبادت یاد نموده است: «الْعِبَادَةُ سَبْعُونَ‏ جُزْءاً أَفْضَلُهَا طَلَبُ‏ الْحَلَالِ‏‏؛ عبادت هفتاد جزء دارد و از همه بهتر، تلاش برای به دست آوردن روزى حلال است».

در این نوشتار ابتدا معنای توفیق و سپس به اسباب موجب سلب توفیق از انسان با توجه به فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی می‌پردازیم.

اسلام بر پاره‌ای آموزه‌ها و معارف استوار است که رشد و سعادت جامعه انسانی در گرو تبعیت و به‌کارگیری آنها در زیست فردی و اجتماعی است؛ کسب شناخت درست در برابر این آموزه‌ها و جهد کافی برای عمل به آنها در چارچوب قوانین شریعت، برای همه پیروان و مکلفان امری ضروری است.

امروز در شرایطی به سر می‌بریم که اوضاع اقتصادی جهان به علت‌های مختلفی همچون جنگ روسیه و اوکراین دچار بحران و مشکلاتی شده است. اوضاع اقتصادی جمهوری اسلامی ایران نیز افزون بر مسائل جهانی، تحریم‌های ظالمانه آمریکا و برخی مسائل منطقه‌ای نابسامان شده است.

مفسران قرآن معانی متعددی را برای «حیات طیبه» ذکر کرده‌اند؛ مانند روزى حلال، قناعت و خشنودى از قسمت الهی، عبادت توأم با روزى حلال، زندگانى در طاعت خداوند، توفيق بر اطاعت فرمان خدا و رزق روزانه.

بی‌تردید همۀ انسان‌ها به طور فطری نه‌تنها میل و گرایش به خداشناسی دارند، بلکه محبت و دوستی خدا را نیز در جان و قلب‌شان می‌پرورانند و با این سرمایۀ معنوی ادامه حیات ‌می‌دهند وبه زندگی معنا می‌بخشند

پوشش زنان، مظهری از اسلامیت و تمدن جوامع اسلامی است. بررسی‌ها و داده‌های تاریخی و کتب دینی نشان می‌دهد اسلام و سایر ادیان آسمانی با صراحت به دو فریضۀ الهی، یعنی حجاب و عفاف پرداخته و انسان‌ها را بدان فراخوانده‌اند.