سیر و سلوک

در فن اخلاق، غفلت به عنوان «مانع» ، و بيدارى به عنوان «شرط لازم» تهذيب نفس و سير و سلوك شمرده شده است.

ايشان اصلي ترين و تنها ترين مرشد طريق و مشعل فروزان سير و سلوك را كه موجب صعود و عروج يك مرتبه سالك تا مرحله لقاء او مي شود ولايت و محبت و عشق به خاندان عصمت و طهارت مي دانستند.