مسیر
یادداشت تبلیغی
به رأس رفته روی نیزه ها قبولم کن شبی میان همین روضه ها قبولم کن به حرمت غم آل عبا قبولم کن
هرچه زدند شوکتِ من کم نشد حسین در مجلس یزید، سرم خم نشد حسین با خطبه ای که من سرِ بازار خوانده ام آن نقشه ای که داشت، فراهم نشد حسین
آغاز روضه بود به نام خدا؛ حسین شاعر نوشت اول این روضه؛ یا حسین خون جای اشک بر ترک گونه ها نشست نام تو بر لب آمد و کوه از کمر شکست
آوَرد میانِ شهر زینب حیدرش را آن خطبه های قاطع و شور آورش را با هیبتِ زهرایی خود این عقیله آوَرد در کوفه سپاه و لشگرش را
شام عاشوراست، یا شام غریبان حسین عالم هستی شده سر در گریبان حسین آفرینش از صدای واحسینا پر شده گوئیا در قتلگه، زهراست، مهمان حسین
امشب به آسمان حرم یک ستاره نیست جز صبر بر بنات علی راه چاره نیست دیشب علی اکبراذان گفت در حرم امشب موذن نبوی در مناره نیست
وقتی كه خون پیروز بر شمشیر باشد كِی نامِ عاشق بی نثارِ خون بماند همراهِ موسی بودن اینجا افتخار است امّا برایِ آنكه با هارون بماند
دردها هست، ولی فرصت گفتاری نیست عازمم قافله را قافله سالاری نیست بگذارید بمانم بـه برش یک امشب تا گویند بر این کشته سوگواری نیست
یکی از درسهای مکتب عاشورا، نترسیدن از اکثریت ناحق، و بر مدار حق چرخیدن است.
کربلا صحنه رویارویی بین حق و باطل بود، و این رویارویی به صورت‌های مختلف در طول زمان‌ها و مکان‌ها جریان دارد.
مشهور بين علماي اماميه، همچنان كه علامهي مجلسي (ره) بر آن تصريح فرموده، آن است كه امام سجاد(ع) رأس مطهّر سيدالشهدا و ساير شهدا را در روز اربعين همان سال از شام وارد كربلا كرده است.
وقتي عمر سعد از کربلا به طرف کوفه حرکت کرد و از آن مکان دور شد، گروهي از قبيله بني اسد که ساکن قريه «غاضريه» بودند آمدند و بر حسين (ع)و اصحابش نماز خواندند و دفن کردند.
تعداد شهدای مربوط به نهضت عاشورا كه قبل از شهادت امام و یارانش در كربلا شهید شده اند، بیش از تعداد هفتاد و دو شهید مشهور است.
یکی از واحد های درسی مکتب عاشورا درس اعتقادات و باور راسخ به وحدانیت خدای متعال و وعده های الهی است.
وجود امام حسین(علیه‌السلام) مظهر حق است، و باطل مشخص بوده و کسی نمی‌تواند ادعا کند من باطل را تشخیص ندادم.
ما از کربلا یاد می‌گیریم که هر جا دین خدا به جان‌فشانی نیاز داشته باشد، باید جان‌فشانی کرد و درخت اسلام را با خون خود آبیاری کرد.
فقدان غیرت دینی، و عدم توجه و اهمیت به ارزشهای بنیادین اسلامی در هر دوره از زمان می‌توان حکومت‌های اسلامی را در معرض تحدید و نابودی قرار دهد.
این نوشتار، بیانگر این مطالب است که از نھضت کربلا ما باید چه چیزھا را یاد بگیریم، و چه چیزھایی است که امام حسین(علیه السلام) و یارانش به ما تعلیم داده است۔
اين زيارتنامه توسط امام باقر(ع)به شيعيان تعليم داده شده است,چرا كه اين صحيفه بهانه اي است براي بيان مختصر امّا كامل از اسلام شناسي، معرفت‌شناسي، امام شناسي، جامعه شناسي و انسان شناسي.
سلام بر تو اى که خدا خونخواهيش کند و فرزند چنين کسى و اى کشته اى که انتقام کشته گانت نگرفتى.
زیارت عاشورا، از جایگاه واهمیت بالایی برخوردار است .در این زیارت شریف، مقاماتی وجود دارد که می تواند برای سعادت هر سالک الی الله مفید وکافی باشد.
روز عاشورا، روز آزمون و تحقق دوباره «جاء الحق و زهق الباطل إن الباطل کان زهوقا» بود. روزی بود که هر انسان پاکدلی با یادآوری‌اش طریق حق را می‌شناسد و هر انسان خفته‌ای بیش از پیش به خواب غفلت می‌رود.
فلک گدای عنایات خاص و عامه ی تو سروده شد به روی نیزه ها اقامه ی تو تو بی نهایتی و روی نیزه زلفت گفت که نقطه چین بگذارد در ادامه ی تو
بریز اشک که ماه عزاست یابن شبیب برای ما همه جا کربلاست یابن شبیب تمام شهر خراسان و اهل ایران را بخوان به روضه که دل پر نواست یابن شبیب
نفس صبح، شرار است، شرار است، شرار آسمـان کوه غبار است، غبار است غبار کوه‌ها سوخته چون سینۀ خورشید، همه دودشان مانده بـه آیینۀ خورشید، همه
حلال جمیع مشکلات است حســین / شوینده لوح سیئــات است حســـین / ای شـیــعـه تو را چه غم ز طوفان بلا / آنجا که سفینه النجات است حسین
منزلگه عشاق دل آگاه حسین است بیراهه نرو ساده‌ترین راه حسین است از مردم گمراه جهان راه مجویید نزدیکترین راه به الله حسین است
قرائن و شواهد متعددی نشان می‌دهد که سرزمین کربلا، بیابان بوده است و حضرت سید الشهداء(علیه‌السلام) با لب تشنه شهید شده‌اند.
عده ای می خواهند حادثه عاشورا را حاصل عشق دروغین یزید به زنی به نام ارینب معرفی کنند که امام حسین(علیه‌السلام) مانع از انجام آن شد.
در مواردی امر الهی به انداختن خود در هلاکت و جان فشانی و شهادت است مثل جایی که خداوند تبارک و تعالی امر به دفاع از دین داده به یقین این جا هم هلاکت و ضرر در بین هست
وجود عطش و تشنگی در روز عاشورا در میان سپاه اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام) از مسلمات تاریخی و از وقایع قطعی کربلا است.
چرا امام حسین(علیه‌السلام) همراه خانواده‌اش، به کربلا عزیمت کردند؟ مثلا نوزادی که چندماه بیشتر از تولدش نمی‌گذرد، در آن واقعه چکاری از دستش بر می‌آید که امام حتی او را هم با خود برده است؟
خدای متعال پس از این اقرارها که از حضرت ابراهیم گرفت، دو مطلب را به حضرت فرمودند: یکی این بود که ابراهیم نه تو ظرف اعظم مصائبی، و نه بزرگترین مصیبت‌ها، سر بریدن اسماعیل به فرمان من در منی است.
یكی از لشكریان عمرسعد فریاد زد: ای حسین، آیا از نوشیدن آب بهرهمند شده و لذت میبری در حالی كه اهلبیت تو مورد تعرض واقع شده اند؟!
نهضت کربلا به عنوان یک نهضت مقدس دینی و یک حرکت الهی وانقلابی، پایدار ترین نهضت در فرهنگ سیاسی شیعه است.
از نكته‌ها و مصادیق مهمی كه بعد عاطفی و بزرگواری امام حسین(علیه السلام) را در حادثه عاشورا روشن می‌سازد، این است كه امام حسین(علیه السلام) جهاد خود را بعدازظهر صورت داد.
حركت و نهضت امام حسین ـ علیه السّلام ـ یك جنبش خصوصی یا خانوادگی نبود بلكه حركتی عظیم و انقلابی بزرگ علیه حكومت بنی امیه بود.
هدف حضرت اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام) قیام و خروج بر یزید بود و حفظ دین و شریعت اسلام.
حرکت امام حسین(علیه‌السلام) به سوی سرزمین سختی ها و بلاها نه به خاطر پست و مقام دنیا و بدست آوردن مال و مکنت مادی بود، بلکه حرکتی جهادین برای تحصیل رضایت الهی بود.
از سخنان خود حضرت و قرائن تاریخی فهمیده میشود امام حسین(علیه‌السلام) برعلیه خلیفه وقت یزید(لعنه‌الله‌علیه) قیام کرد و حرکت ایشان انقلابی و خروج بر خلیفه وقت بود.
یکی از کارهای مهمی که شیعیان و محبان اهل بیت رسول اکرم (صلی الله علیه واله و سلم) باید به آن توجه خاص داشته باشند مطالعه و بررسی فرهنگ عاشورا است.
برای دست یابی به فلسفه قیام عاشورا خوب است تاریخ و تصویر واقع بینانه از اوضاع سیاسی و فرهنگی آن زمان را مورد بررسی و مطالعه قرار دهیم.
پژوهشگران و ازاد اندیشان اهل سنت، با شیعیان و محبان ان حضرت هم نظرند و ان گروه از مورخان و پژوهشگران اهل سنت که واقعه عاشورا را اوج مصیبت ها و عزاداری ها معرفی کرده اند، نسبت به ساحت مقدس حضرت ابوالفضل(ع) نیز ادای احترام کرده و سر تعظیم فرو اورده اند.
حضرت عباس علیه السلام علاوه بر سلحشوری شگفت اور، نمونه کاملی از خصال و مکارم عالی را در نهاد نورانی خود به شکوفایی رسانده بود.
عباس (علیه السلام) از دوران پرورش در دامان پدر بزرگوارش و نقل روایت از ایشان تا شهادت امیرمومنان (علیه السلام) و حوادث پس از ان تا اطاعت و فرمانبرداری او در دوران امامت برادرش، امام حسن مجتبی (علیه السلام) همواره نقشی تاثیرگذار در حوادث زمان خود داشته است
حضرت ابوالفضل العباس(ع) از بنیانگذاران فضیلت و ایستادگی در تاریخ اسلام به شمار می رود که مراتب کمال را پشت سر گذاشت و به قله شرف و کرامت دست یافت و برای رهایی از ذلت و ظلم، پیکان نیزه ها را برگزید.
امام صادق (علیه السلام) می‌فرمایند روز نهم محرم، روز تاسوعا روزی است که امام حسین (علیه السلام)و اصحاب‌شان را محاصره کردند. البته این محاصره از همان روز دوم آغاز شد لکن امروز محاصره را تنگ‌تر کردند...
اگر چشم، گوش، اعضاء و جوارح در راه خدا خرج شدند، ارزش پيدا مي‌کنند. در روايت است که مي‌فرمايد خداوند اگر ابالفضل را چنين قرار داد، براي اين بود که اين درخشندگي را در آسمانها پيدا کند، زيرا عمل حضرت ابالفضل(ع) در زمين چنين بوده است.
سلام بر عباس فرزند امیرمومنان که جان خویش را در راه برادرش داد از دیروزش برای فردایش توشه برگرفت، در راه برادر جانبازی کرد و خود را فدایش کرد، از او حفاظت و خود را سپر بلایش کرد، برای او آب آورد، دست هایش قطع شد...
در شب عاشورا اول کسى که نسبت به اباعبداللَّه اعلام یارى کرد، همین برادر رشیدش ابوالفضل بود… آنچه که در تاریخ مسلم است، ابوالفضل بسیار رشید، بسیار شجاع، بسیار دلیر، بلند قد و خوشرو و زیبا بود
بعد از ابا عبد الله الحسین قمر بنی‌هاشم دومین شخصیت بزرگ و تاثیر گذار در حادثه کربلا ییان است، آشناترین نام بعد از حسین نام عباس است، بسیاری از مورخین و علما قائل اند که در حادثه عاشورا بعد از حضرت سید الشهدا مقامی بالاتر...
سرهای مقدس شهدای کربلا به همراه سر مقدس امام حسین(ع) به کوفه نزد ابن زیاد، سپس به شام نزد یزید بردند. از این‌رو؛ سر مقدس حضرت عباس بن علی(ع) نیز همراه سرهای شهدا بوده است.
برخی داستان‌هایی که از کتب متأخر در مورد سیراب کردن امام حسین(ع) توسط حضرت عباس(ع) - آن هم ده‌ها سال قبل از واقعه عاشورا - نقل میشود، نمی‌تواند به واقعیت و حقیقت نزدیک باشد.
گزارشی تاریخی که عدم حضور فرزندان حضرت عباس بن علی(ع) در کربلا را اعلام کند، نیافتیم. به‌علاوه؛ با وجود چنین گزارشی، با توجه به خردسال بودن فرزندان ایشان، عدم حضورشان در کربلا هم مشکلی ایجاد نمی‌کند.
کتاب روضة الشهداء، تألیف کاشفی سبزواری و کتاب المنتخب تألیف طریحی گزارش می‌کنند که حضرت عباس(ع) وقتی به آب فرات رسیدند به یاد تشنگی حسین(ع) و فرزندان و خانواده آن‌حضرت افتاده و آب را ننوشیدند.
حضرت ابوالفضل تا زمانی که زنده بود و توان داشت، غم و اندوه را از صورت برادرش دور می‌کرد و همین مقدار کافی است تا بگوییم ایشان «کاشف الکرب عن وجه الحسین(ع)» بود.