شخصیت ها

شرح اجمالی زندگانی پر تب و تابِ علمی و مبارزاتی عالم و متفکّر جهان اسلام و مصلح عظیم تشیّع در قرن چهاردهم هجری، حضرت آیت الله علاّمه «سید عبد الحسین شرف الدین موسوی عاملی» رحمه الله است.

مولوی بعد از نُه سال ریاضت و گوشه گیری از دنیا، هنوز در آغاز راه قرار داشت و بسیاری از معارف و دانش های هستی را درک نکرده بود. برای همین، در این نقطه از زندگی، او با دگرگونی ها و تحولاتی روبه رو شد.

در ششم ربیع الاوّل سال604 هجری قمری، کودکی در یک خانواده ی مذهبی به دنیا آمد. نام این کودک را «محمّد» و لقبش را «جلال الدّین» گذاشتند که بعدها به مولوی مشهور شد.

محمدبن عثمان بن سعید عمری، دومین نایب از نواب اربعه امام زمان علیه السلام. وی ابتدا به عنوان وکیل امام دوازدهم و سپس در مسئولیت سفیر آن حضرت در طی مدت چهل سال فعالیت می نمود.

حكیم با همه بزرگوار شخصیت علمی خویش روح بلندی داشت و زندگی را تنها از دریچه حكمت و فلسفه نمی گریست؛ به گونه ای كه گاهی هم صحبتی با فقرا و همنشینی با طبقات دیگر جامعه را مغتنم می شمرد.

عظمت تألیفات حكیم سبزواری بر اهل دانش و حكمت پوشیده نیست و ما در این جا با بررسی آثار ارزشمند وی گوشه ای از افق فكری و وسعت علمی ایشان را معرفی می كنیم:

استاد فقها و مجتهدان عصر آیة الله العظمی میرزا محمدحسین نایینی پس از عمری تلاش و خدمت در پرورش شاگردان گرانمایه و تعالی اسلام و مسلمین در 26 جمادی الاولی سال 1355 ق. ندای حق را لبیك گفت و به جوار رحمت ایزدی پیوست.

زندگی عارفان و سالکان در راه حق و حقیقت همواره با مداومت در تلاوت قران مانوس بوده و از آیات الهی بهره های فراوان برده اند.

دانشمندان‌ و اصحاب‌ تاریخ‌ شک‌ ندارند در اینکه‌ خواجه‌ شیعی‌ مذهب‌ بوده‌ است‌ و بیشتر براین‌اند که‌ دوازده‌ امامی‌ بوده‌ است‌ و در اغلب‌ کتابهای‌ کلامی‌ خود به‌ دوازده‌ امام‌ و وجوب‌ عصمت‌ آنها اشارت‌ داد.

دانشمندان‌ و اصحاب‌ تاریخ‌ شک‌ ندارند در اینکه‌ خواجه‌ شیعی‌ مذهب‌ بوده‌ است‌ و بیشتر براین‌اند که‌ دوازده‌ امامی‌ بوده‌ است‌ و در اغلب‌ کتابهای‌ کلامی‌ خود به‌ دوازده‌ امام‌ و وجوب‌ عصمت‌ آنها اشارت‌ داد.