احمد کافی

اوضاع آشفته تر از آن بود که کسی بخواهد سودای دست گرفتن روزنامه و مجله و حتی ساعتی از رسانه ای مثل رادیو و تلویزیون را در سر بپروراند. حرف ها روی زمین مانده بود و به دست اهلش نمی رسید. روشنفکرترها امیدهای کمرنگی داشتند...