در تفسیر صافی داریم: پیغمبر بزرگوار وقتی به این آیه شریفه می رسید وقف کرده و دستانش را بلند می نمود و دعا می کرد و می فرمود: «اللَّهُمَّ آتِ نَفْسِي تَقْوَاهَا» خدایا تو تقوای نفسم باش ، به من مرحمت کن.