اگر فردی در مصیبتی بالاتر اندوهش به اندازهای شود که روح از بدنش مفارقت کند، نکوهشی متوجه او نخواهد بود، بلکه اجر و پاداشی نیز برای او درنظر گرفته خواهد شد.
ورود کاروان به کربلا
شهادت امام حسین(ع) و یارانشان و اسارت اهلبیت پیامبر(ص)، زمینه آگاهی مردم در دوران بعد را فراهم نمود.
روایات بسیار زیادی از منابع اهل سنت وجود دارد که از پیامبر(ص) عزاداری و گریه بر مردگان نقل شده است.
گریهای ارزش دارد که از صمیم قلب، محبت و عشق باشد، عشق و محبت واقعی، آن است که عاشق خود را به رنگ معشوق در بیاورد و از او پیروی کند.
از مجموع گزارشها، میتوان نتیجه گرفت که یاران امام(ع) هنگام ورود به کربلا بین 70 تا 90 نفر بودند.
حسین کیست؟، که در عالم امکان پیغمبر اکرم میفرماید شب معراج که بالا رفتم به سقف عرش خدا اسم حسینش را نوشته بود.
امام صادق ع فرمود: شِعار الحُسَینِ و شعارُنا؛ شِعار امام حسین روز عاشورا و شِعار ما اهلبیت میدونید چیه؟ فرمود: یا محمد یا محمد.
خدای متعال در حادثه عاشورا، ربِ سیدالشهدا(علیه السلام) است و دارد او را پرورش می دهد، از این زاویه حادثه در نهایت زیبایی ست.
چرا عزاداری ابا عبدالله باید هر سال تکرار شود؟ اون هم به این شکوه، به این عظمت و با این وسعت.