ماه محرم بود با خودم گفتم: «محرم مال امام حسین(ع) است و به خدا هم هیچ ربطی ندارد». اندکی مراعات کردم و مانتوی بلندتری پوشیدم. ظاهرم در ایام محرم بهتر شده بود. اربعین همان سال دو نفر از همکارانم که راهی کربلا بودند، از من خواستند که همراه‌شان بروم...

امام حسین(علیه‌السلام) کوفیانی که امام را به کوفه دعوت کرده، ولی خیانت کردند و در سپاه یزید قرار گرفتند را نفرین کرد.

دنیا طلبی باعث شد تا کوفیان، حاضر به از دست دادن دنیای خود نباشند و اگر آن را در خطر می‌دیدند به سرعت عقب‌نشینی می‌کردند.

غالب ساکنان کوفه را اهل سنت و کسانی تشکیل می‌دادند که اصلا به ائمه اطهار(علیهم‌السلام) اعتقادی نداشته و هرگز امامت آنان را قبول نداشتند.

شرکت زنان در کربلا از آن جهت که جایگاه رفیع این گروه را در تحولات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی به نمایش می گذارد، بسیار چشمگیر است.

بعید هم نیست بخاطر خباثت باطنی لشکر کوفه و شام روسری یا مقنعه ای از سر زنی کشیده شده باشد و در آن هنگام سر او نمایان شده باشد اما این عیب و مذمتی بر اهل بیت (ع) نیست.

گذران روزها، ماه‏ها و سال‏ها، خاطره سوزناک کربلا را از ذهن مسافران این سفر پربلا پاک نکرد.

صبح روز دوازدهم محرم بود که کاروان اسرا وارد کوفه شد.

مردم با دیدن حالت زار ذرّیه ی پیامبر(ع) و سرهای بر نیزه و بانوان و مخدّرات در هودج های بدون پوشش، صدا به گریه بلند نمودند. زینب دختر علی(ع) خطبه می خواند گویا با زبان امیرمؤمنان علی(ع) سخن می گوید.

به رأس رفته روی نیزه ها قبولم کن شبی میان همین روضه ها قبولم کن به حرمت غم آل عبا قبولم کن

آغاز روضه بود به نام خدا؛ حسین شاعر نوشت اول این روضه؛ یا حسین خون جای اشک بر ترک گونه ها نشست نام تو بر لب آمد و کوه از کمر شکست