امام رضا
از آنجایی كه موضوع رضا، قضای الهی است و این مقام در سایه ی شناخت خداوند و محبت به او حاصل می شود، به نظر می رسد دو عامل مهم در تحصیل رضا نقش اساسی دارند: 1- معرفت الهی 2- محبت الهی.
از آن جا که وظیفه ی اصلی امام، «هدایت انسان» است، این امر مستلزم آگاهی وی از تمام ابعاد وجودی - درونی و برونی- انسان و زوایای پنهان و آشکار هستی است؛ تا بتواند آدمی را به چشمه ی خوشبختی هر دو سرا برساند.
امام رضا عليه السلام هنگامي که از توطئه هاي «مأمون» نسبت به خود آگاه شد و دريافت که چاره اي جز پذيرفتن پيشنهاد او ندارد، براي خنثي کردن توطئه او و بي اثر ساختن نقشه هاي شيطاني اش دست به کار شد و سياست دقيق و حساب شده اي را در پيش گرفت.
در نامه اى كه مامون از امام تقاضا مى كند كه اصول و فروع دين را برايش توضيح دهد، او را چنين خطاب مى كند: «اى حجت خدا بر خلق، معدن علم و كسى كه پيروى از او واجب مى باشد. . . ». مامون او را «برادرم » و «اى آقاى من » خطاب مى كرد.
طبرسى از محمد بن ابو عباد نقل كرده است كه گفت: «امام رضا(علیه السلام) در تابستان بر حصير و در زمستان بر پلاس بود. جامه خشن مى پوشيد و چون در ميان مردم مى آمد آن را زينت مى داد.
اگر حال داشتید به حرم وارد شوید. اگر هیچ تغییری در دل شما به وجود نیامد و دیدید حالتان مساعد نیست، بهتر است به کار مستحبی دیگری بپردازید. سه روز روزه بگیرید و غسل کنید و بعد به حرم بروید و دوباره از حضرت اجازه ورود بخواهید.
ایتا
آپارات