اتحاد نظامی بنیادگرایان مسیحی و فرقه های یهودی،در توطئه چینی برای تخریب مسجدالاقصی

طی سه دهه اخیر، «گرشون سلومون»1 اسراییلی ستیزه جو، که مدیریت سازمانی را برعهده دارد که به نابودی مقدس ترین زیارتگاه مسلمانان اختصاص داده شده، یورشهای مسلحانه متعدد افراطیون صهیونیست به مناطق اسلامی حرم شریف مسجدالاقصی و قبّة الصخره را هدایت کرده است.

تا کنون هیچ مقام سیاسی اسراییلی، علیه تجاوزهای انجام شده به مسجدی که برای یک میلیارد مسلمان سراسر جهان مقدس است، اعتراضی نکرده است. علاوه بر این هیچیک از خاخامهای اسراییلی این عملیاتها را محکوم نکرده اند. در واقع بسیاری از یورشها، از زمان شروع شان در سال 1967، با هدایت خاخامهای یهودی صورت می گیرند.

من اولین بار زمانی که در سال 1979، به اورشلیم مسافرت کردم از نیت نزاع طلبان اسراییلی برای نابودی مسجد آگاه شدم. ساعتها با «بابی براون»2، آمریکایی نسل سوم اهل بروکلین، که به اسراییل مسافرت کرد وفورا تبعه آن کشور گردید و زمینهای فلسطینیان را غصب کرد تا مناطق غیر قانونی یهودی نشین را برپا کند صحبت کردم. او به من گفت: «مسجد باید نابود شود، این محل لکه ننگی در سرزمین ماست.»

یهودیان جنگ طلب، مانند براون و سلومون، خواستار اورشلیمی خالص، عاری از حضور هر یک از پیروان دیگر ادیان الهی یا زیارتگاههای آنها هستند. جای شگفتی اینجاست که میلیونها مسیحی پروتستان در آمریکا، با این نقشه یهودی موافقند و از نظر مالی از آن حمایت می کنند.

اسراییلیان نزاع طلب و مسیحیان هواخواه، گرچه در هدف با یکدیگر متحدند اما برنامه های بلندمدت متفاوتی برای رسیدن به آن دارند.

یهودیان مادی گرایی چون «استنلی گلدفوت»3، یکی از عوامل فعال در انفجار سال 1946 هتل «کینگ دیوید» ـ که منجر به کشته شدن حدود یکصد مسیحی، مسلمان و یهودی غیر نظامی گردید ـ به دلایل سیاسی خواستار تخریب مسجد می باشند. دیگر یهودیان معتقدند که ساخت معبد بر روی خاک اماکن اسلامی، طلیعه ظهور مسیح موعود است.

شمار رو به گسترشی از مسیحیان این تفکر را پذیرفته اند که: «اسراییل در تمام طول تاریخ در مرکز صحنه قرار دارد». آنها می گویند خداوند مراحل زمانی متعددی را تدبیر کرده است. از جمله تجمع یهودیان در سرزمین باستانی کنعان. به گفته آنان زمان کنونی مشمول یکی از آن «مقدّرات» است، زمانی که یهودیان باید معبد یهودی را بنا ساخته و آیین قربانی را از سر گیرند. آنها عمل به این «مقدرات» را برای بازگشت مسیح از ضروریات می دانند. جالب اینجاست که، مسیحیان تقدیرگرا در حالی که اسراییل را مهم ترین قوم تمام دنیا می شناسند، به یهودیان احترام گزارده و حتی چون نسبت میان یهود و یهود آنها را دوست می دارند. در عین حال چون معتقدند مسیح تنها می تواند در «محلی امن» نزدیک اورشلیم فرود بیاید، فرقه سرزمین را به وجود آورده اند. بنابراین حمایت کامل و تردیدناپذیری را به اسراییل ارزانی می دارند.

تریبونهای بی شماری در آمریکا به گرمی پذیرای افرادی چون گلدفوت و سلومون هستند. محلی که مسیحیان صهیونیست سخاوتمندانه انبوه هدایای مالی، حلقه های ازدواج و جواهرات خود را برای تأمین منابع مالی نابودسازی مسجد، می بخشند. آنها پیامدهای احتمالی ناشی از تخریب مسجد را درنظر می گیرند؛ پیامدهایی چون جنگهای متعدد که شاید به «آرماگدون» ختم شود. اما باز با کمال میل آن را خواستارند. آنها از آرماگدون واهمه ای ندارند. «مسیحیان از نو متولد شده» (مسیحیان صهیونیست) معتقدند در آن زمان از هر رنج و سختی در امان خواهند بود. چون در آن برهه زمانی به آسمان صعود خواهند کرد و از بالا به نظاره کشتارهای فجیع زمین خواهند نشست. «جری فالول»، گرداننده موعظه های تلویزیونی فریاد می کشد: «من نگران نیستم. می دانید چرا؟ چون اینجا نخواهم بود!».

این طرز تفکر «تقدیرگرایانه» ـ که کمتر از دویست سال از عمر آن می گذرد ـ به مجامع بزرگ مذهبی و کلیساهای مهم و همچنین 16 میلیون عضو مجمع تعمیدشدگان و کلیساهای بی شمار انجیلی رسوخ کرده است. تخمین زده می شود که از هر ده آمریکایی حداقل یک نفر هوادار این جنبش است.

اما در حالی که مسجدالاقصی در محاصره نزاع جویان و جنگ طلبان قرار گرفته، توطئه خاموشی در ایالات متحده و اسراییل حکومت دارد. تا کنون هیچ مقام سیاسی ـ یا مذهبی ـ در ایالات متحده یا اسراییل درباره این موضوع سخنی به میان نیاورده است. خاخامهای یهود، دست کم اگر خود بر سر این موضوع مساعدت نکنند و برنامه ریزی حملات را برعهده نداشته باشند، سکوت اختیار کرده اند. رهبران تمامی کلیساهای بزرگ ایالات متحده ـ نواهایی که در سرتاسر سرزمین مقدس به گوش می رسند ـ اگر چه ممکن است خود برای نابودی مسجد پول جمع آوری نکنند، اما در ارتباط با این توطئه خاموشی گزیده اند.

یک مسیحی به من گفت: «من علاقه ای به این موضوع ندارم ـ تخریب مسجد ـ اما اگر چنین اتفاقی روی دهد، به این معنی نیست که از آن حمایت نمی کنم».

حملات به مسجد

منحصرا دو گروه به تخریب مقدس ترین زیارتگاه مسلمانان اختصاص دارند: اتحاد ستیزه گرایانه مؤمنان یا گروه «گاش امیونیم»4 که توسط خاخامهایی چون «موشه لوینگر» هدایت می شود؛ و مؤسسه مذهبی «آترت»5 با ترکیبی از شاگردان جنگ طلب یهودی و خاخامهای آنها.

مسیحیان جنگ طلب بنیادگرا و یهودیان ثروتمند آمریکا که نابودی مسجد را نیز خواهانند به این دو سازمان اسراییلی کمک مالی می کنند و آنها را از حمایت خود بهره مند می سازند.

از آغاز سال 1967، زمانی که نظامیان اسراییلی شرق اورشلیم را از اعراب ربودند، یهودیان تروریست در قالب بیش از صد موقعیت تهاجماتی، به مسجد مسلمین حمله کرده اند. در اینجا تعدادی از این یورشها را نام می برم:

آگوست 1967: روحانی اصلی نیروهای مسلح، «اشلوموگورن»6 ـ که بعدها خاخام اصلی اسراییل شد ـ فرماندهی پنجاه افراطی مسلح را در حمله به حرم شریف به عهده می گیرد. گورن در حین ورود به خاک مسلمین که یهودیان آن را «کوه معبد» می نامند گفت: «این فرمان حمله مقدس است.» «اتی رونل» در نشریه ای اسراییلی گزارش می دهد: «بسیاری از خاخامها به علاوه اعضای مجمع خاخامهای اصلی یهودی از حق سلطه یهود بر مسجد پشتیبانی می کنند».

21 آگوست 1969: آتش سوزی مسجدالاقصی توسط افراطیان یهودی که باعث نابودی منبری بسیار ارزشمند از چوب و عاج ـ که صلاح الدین فرمانده مسلمان از آلپو آن را فرستاده بود ـ گردید. این حریق عمدی، شورای امنیت سازمان ملل را به فعالیت واداشت تا شکست اسراییل را در جلوگیری از حملات تروریستی به زیارتگاه مسلمانان محکوم کند. چهارماه بعد (19 دسامبر 1969) گروهی از جنگ طلبان یهودی با ادعای عملی سازی دعاهای خود درباره بازسازی معبد به این حرم شریف یورش می برند.

3 مارس 1971: گرشون سلومون هدایت گروه «پیروان با ایمان معبد» را به دست می گیرد. آنها بعد از درگیری با پاسداران فلسطینی بیرون رانده می شوند. سه سال بعد (سوم مارس 1974) سلومون دوباره به مسجد حمله ور می شود. او بار دیگر در 14 جولای 1978 رهبری یهودیان جنگ طلب را به دست می گیرد. در این مرحله فلسطینیان اعتراض می کنند و سربازان اسراییلی با پرتاب گاز اشک آور به سرکوبی آشوب می پردازند.

10 آگوست 1980: سیصد متعصب یهودی پیرو «گاش امونیم» با سلاحهای سنگین بر پلیس فلسطین غلبه می کنند و به منطقه یورش می برند. اما بعد متفرق می گردند. یک ماه بعد (15 سپتامبر 1980) این گروه با همدستی استنلی گلدفوت و گروه مؤمنان معبد دوباره وارد مناطق مسجد می شوند و بعد از نزاع و کشمکش با پلیس بیرون رانده می گردند.

11 آوریل 1982: «آلن گودمن»، تبعه اسراییلی با پاسپورت آمریکایی، با تفنگ ام.16 به مسجدالاقصی حمله می کند و نمازگزاران را هدف قرار می دهد و دو فلسطینی را کشته و دیگران را زخمی می گرداند. در نوامبر 1997، دولت اسراییل گودمن را آزاد ساخت. گودمن نیز بدون هیچگونه اظهار تأسفی اعلام کرد:

«من مأموریتم را انجام دادم.»

25 جولای 1982: «یوئل لرنر»7، عضو جنبش «کچ»8 با هدف آتش افروزی و تخریب قبة الصخره به این منطقه حمله کرد.

10 مارس 1983: افراطیان مسلح «گاش اموینم» در تلاش برای غلبه بر نگهبانان امنیتی مسجد از دیوارهای آن بالا رفته و مسجد را تصرف می کنند. آنها مقادیر زیادی مواد منفجره، مسلسل و هفت تیر در اختیار داشتند. بیست و نه نفر مسؤولیت این عملیات را پذیرفتند.

21 سپتامبر 1983: دادگاه اسراییل 29 یهودی تروریست را ـ که شش ماه قبل به مسجد حمله کرده بودند ـ تبرئه کرد.

27 ژانویه 1984: در یکی از بزرگ ترین توطئه های صورت گرفته برای آتش سوزی و نابودی مسجد، تروریستهای یهودی، مجهز به 114 کیلوگرم مواد منفجره شامل چندین نارنجک، جعبه دینامیت و 12 خمپاره تلاش می کنند تا مسجد را به آتش بکشند و نابود سازند. آنها تحت رهبری خاخام «موشه لوینگر»، از یهودیان رادیکال بودند.

1994: دولت اسراییل، «دیویدسون»، نماینده مجلس اسراییل را ـ که دارای بالاترین مقام در مؤسسه مذهبی آترت می باشد ـ به عنوان مشاور شهرداری در زمینه اموال فلسطینیان انتخاب می کند. این امر نشان دهنده رابطه تنگاتنگ دولت اسراییل با سازمانی است هدف اصلی آن نابودی مسجد می باشد.

سپتامبر 1996: مؤسسه آترت، از طریق دلارهای یهودیان ثروتمند آمریکا، مانند میلیونر اهل میامی، «ایروینگ موسکوتیز» تونلی را که در طی عملیاتهای شبانه به طور مخفی احداث شده و کل مجموعه الاقصی را دربر می گیرد گشود. این تونل جدال برانگیز، شعله نبرد سختی را برافروخت که منجر به مرگ 60 فلسطینی و 15 سرباز اسراییلی گردید. نخست وزیر وقت اسراییل، بنیامین نتانیاهو و رهبران مسیحیان بنیادگرا، مفتخرانه از این تونل بازدید کردند.

18 اکتبر 1998: گرشون سلومون با همراهانش در حالی که پرچمهای اسراییل را تکان می دهند و در شیپور می دمند به مناطق نواحی مسجد می رود. سلومون گفت: «زمان بازسازی معبد یهود فرا رسیده است». وی برای تأکید بر این گفته کامیونی حامل 4 تن سنگ مرمر را برای ساخت معبد جدید پارک کرده بود.

پی نوشتها:

------------------------------

1 . Gershol Solomon.

2 . Bobby Brown.

3 . Stanley Goldfoot.

4 .:Gush Emunim جنبشی یهودی که حامی اسکان یهودیان در یهودیه و سامریه است.

5 . Ateret Cohanim.

6 . Shlomo Goren.

7 . Yoel Lemer.

8 .Kach Movement ، جنبش افراطی جناح راست که توسط خاخام «مایرکهین» پی ریزی شد و به صورت غیر قانونی از سوی پارلمان اسراییل مورد حمایت قرار گرفت و به اجرای سیاستهای افراطی گرایانه پرداخت.

منبع : موعود - بهمن 1383، شماره 50 - اتحاد نظامی بنیادگرایان مسیحی و فرقه های یهودی،در توطئه چینی برای تخریب مسجدالاقصی