امام حسین

در مواردی امر الهی به انداختن خود در هلاکت و جان فشانی و شهادت است مثل جایی که خداوند تبارک و تعالی امر به دفاع از دین داده به یقین این جا هم هلاکت و ضرر در بین هست

وجود عطش و تشنگی در روز عاشورا در میان سپاه اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام) از مسلمات تاریخی و از وقایع قطعی کربلا است.

چرا امام حسین(علیه‌السلام) همراه خانواده‌اش، به کربلا عزیمت کردند؟ مثلا نوزادی که چندماه بیشتر از تولدش نمی‌گذرد، در آن واقعه چکاری از دستش بر می‌آید که امام حتی او را هم با خود برده است؟

خدای متعال پس از این اقرارها که از حضرت ابراهیم گرفت، دو مطلب را به حضرت فرمودند: یکی این بود که ابراهیم نه تو ظرف اعظم مصائبی، و نه بزرگترین مصیبت‌ها، سر بریدن اسماعیل به فرمان من در منی است.

یكی از لشكریان عمرسعد فریاد زد: ای حسین، آیا از نوشیدن آب بهره‏مند شده و لذت می‏بری در حالی كه اهل‏بیت تو مورد تعرض واقع شده ‏اند؟!

نهضت کربلا به عنوان یک نهضت مقدس دینی و یک حرکت الهی وانقلابی، پایدار ترین نهضت در فرهنگ سیاسی شیعه است.

از نكته‌ها و مصادیق مهمی كه بعد عاطفی و بزرگواری امام حسین(علیه السلام) را در حادثه عاشورا روشن می‌سازد، این است كه امام حسین(علیه السلام) جهاد خود را بعدازظهر صورت داد.

حركت و نهضت امام حسین ـ علیه السّلام ـ یك جنبش خصوصی یا خانوادگی نبود بلكه حركتی عظیم و انقلابی بزرگ علیه حكومت بنی امیه بود.

هدف حضرت اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام) قیام و خروج بر یزید بود و حفظ دین و شریعت اسلام.

حرکت امام حسین(علیه‌السلام) به سوی سرزمین سختی ها و بلاها نه به خاطر پست و مقام دنیا و بدست آوردن مال و مکنت مادی بود، بلکه حرکتی جهادین برای تحصیل رضایت الهی بود.