اولین گفتگوی حُر با امام حسین(علیه السلام) به روایت علامه عسکری

به گزارش بلاغ به نقل از فارس، در میان حوادث تاریخ اسلام، حادثه شهادت حضرت سیدالشهدا علیه‌ السلام و اصحاب پاک ایشان از اهمیت ویژه‌ ای برخوردار است. نوشتاری که در ادامه می‌ خوانید برگرفته از کتاب «معالم المدرستین» علامه سیدمرتضی عسکری؛ مورخ و صاحب‌ نظر برجسته تاریخ اسلام است که از منابع دست اول و استنادات بی شمار به منابع اهل سنت به رشته تحریر درآمده است.
طبری آورده است که حُر به دستور حُصَین بن نُمَیر با هزار سوار از قادسیه آمده بود زیرا عبیدالله بن زیاد با شنیدن خبر حرکت حسین علیه‌ السلام دستور داد تا حصین بن نمیر که فرمانده نظمیه‌ اش بود، حرکت کند و در قادسیه اردو بزند و منزل قطقطانه[1] را دیده‌ بان بگذارد و حصین و حُر را برای مقابله با حسین(علیه السلام) فرستاد.
حر پیوسته در کنار حسین(علیه السلام) بود تا وقت نماز ظهر فرا رسید و حسین(علیه السلام) به مؤذنش فرمود تا اذان بگوید و او اذان گفت و حسین(علیه السلام) در مقابل آن ها قرار گرفت و حمد و ثنای خدا را به جای آورد و گفت: ای مردم! این عذر من نزد خدا و نزد شماست، من به سوی شما نیامدم تا آن گاه که نامه‌ هایتان به من رسید و فرستادگانتان نزد من آمدند و یک صدا گفتند: به سوی ما بیا که ما امامی نداریم. شاید به وسیله تو، خداوند ما را بر مسیر هدایت جمع کند.
حال اگر بر همان چیزی که بودید، هستید من آمده‌ ام. اکنون اگر عهد و پیمانی به من بسپارید که باعث اطمینانم شود وارد شهر شما می‌ شوم و اگر این کار را نکنید  و ورودم را خوش نداشته باشید از شما روی گردانده و به جایی که از آن جا آمده بودم باز می‌ گردم.
راوی نقل می‌ کند که مردم سکوت کردند و به مؤذن گفتند: اقامه بگو و او اقامه گفت و حسین(علیه السلام) به حر گفت: آیا می‌ خواهی با همراهانت نماز بگزاری؟ گفت: نه! بلکه شما نماز می‌ گزارید و ما به نماز شما اقتدا می‌ کنیم.
حسین(علیه السلام) نمازش را با آن ها به جای آورد. سپس امام وارد خیمه خود شد و یارانش نزد او جمع شدند و حر نیز به جایگاهش رفت و وارد خیمه خود شد و گروهی از یارانش نزد او رفتند و سپاهیانش نیز بازگشتند و در صف‌ های پیشین خود قرار گرفتند و هریک از آن ها عنان مرکب خود را گرفت و در سایه‌ اش نشست تا عصر فرا رسید.
حسین(علیه السلام) دستور داد برای حرکت آماده شوند؛ سپس بیرون آمد و به منادی‌ اش فرمود برای نماز عصر اذان و اقامه بگوید، پیش رفت و با آن جماعت نماز به جا آورد. سلام کرد و رو به سوی آن ها کرد و حمد و ثنای خدا را به جا آورد و فرمود:
اما بعد، ای مردم! اگر تقوا پیشه کنید و حق را مخصوص اهلش بدانید خداوند خشنودتر می‌ شود؛ و ما اهل بیت برای ولایت و رهبری بر شما از این مدعیانی که به ناروا با ستم و و تجاوز بر شما حکومت می‌ کنند بسی سزاوارتریم.
حال اگر ما را نمی‌ پسندید و حق ما را به رسمیت نمی‌ شناسید و نظر شما بر خلاف آن چیزی است که در نامه‌ هایتان نوشتید و به فرستادگانتان گفتید، از شما منصرف می‌ شوم. حر گفت: به خدا قسم ما از این نامه‌ هایی که درباره آن صحبت می‌ کنی بی‌ خبریم! حسین(علیه السلام) گفت: ای عقبة بن سمعان! دو خورجینی که حاوی نامه‌ های آن هاست بیرون بیاور. و او خورجین‌ های پر از نامه را بیرون آورد و جلوی آن ها پخش کرد. حر گفت: ما جزو کسانی نیستیم که به تو نامه نوشته‌ اند بلکه ما مأمور شده‌ ایم که وقتی تو را دیدیم از تو جدا نشویم تا تو را نزد عبیدالله بن زیاد ببریم و حسین(علیه السلام) گفت: مرگ به تو نزدیک‌ تر از آن هاست.

*ممانعت از حرکت امام
سپس امام به یارانش فرمود: برخیزید و سوار شوید. آن ها سوار شدند و منتظر ماندند تا زنانشان نیز سوار شوند، آن وقت به یارانش فرمود: باز می‌ گردیم. وقتی خواستند برگردند، سپاهیان حر مانع شدند و حسین(علیه السلام) به حر گفت: مادرت به عزایت بنشیند! چه می‌ خواهی؟ حر گفت: به خدا قسم اگر کس دیگری غیر از تو این سخن را به من گفته بود و حال کنونی تو را داشت، پاسخش را در به عزا نشستن مادرش به عینه می‌ دادم هر کسی که بود؛ ولی به خدا قسم که من حق ندارم نام مادرت را جز به بهترین وجه ممکن بر زبان آورم!
حسین(علیه السلام) به حر گفت: پس چه می‌ خواهی؟ حر گفت: به خدا قسم می‌ خواهم تو را پیش عبیدالله بن زیاد ببرم. حسین(علیه السلام) گفت: به خدا قسم از تو تبعیت نمی‌ کنم. حر گفت: به خدا قسم من هم تو را رها نمی‌ کنم.
این سخنان را سه بار تکرار کردند و چون گفتگو زیاد شد حر به امام گفت: من مأمور جنگ کردن با تو نیستم فقط مأمورم از تو جدا نشوم تا به کوفه‌ ات ببرم؛ حال اگر نمی‌ پذیری، راهی انتخاب کن که نه تو را به کوفه برساند و نه به مدینه؛ راهی غیر از خواسته من و تو. تا به ابن زیاد نامه بنویسم و تو نیز اگر خواستی به یزید بن معاویه و یا در صورت تمایل، به عبیدالله بن زیاد نامه بنویسی. شاید با این کار خدا به من عافیت عطا کند و مبتلا به کار تو نشوم. و راه سومی را نشان داد و گفت: از این طرف برو و از راه عذیب و قادسیه به سمت چپ رو کرد. حسین علیه‌ السلام با یاران خود می‌ رفت و حر او را همراهی می‌ کرد.
پی‌ نوشت:
1- مکانی است نزدیک به کوفه در مسیر جاده‌ های خشکی کربلا