ماه رجب فی نفسه مهم است یا چون مقدمه رمضان است؟

به گزارش بلاغ به نقل از شبستان، حجت الاسلام سید محمود مجد، استاد حوزه و دانشگاه در رابطه با فضیلت داشتن یا نداشتن ماه رجب فی نفسه گفت:  اساسا ماه رجب فی نفسه دارای فضیلت است چرا که در روایات گفته شده برخی افراد در صحرای محشر، حساب و کتاب سختی نخواهند داشت و به راحتی وارد بهشت می شوند و این افراد «رجبیون» هستند ( ندای این الرجبیون فرشته داعی که در محشر آن ها را خطاب قرار می دهد) این افراد کسانی هستند که در ماه رجب به آداب و اعمال این ماه عمل کرده و به عبادت و اعتکاف و .. پرداخته اند. 

«رجبیون» اگر حق الناس به عهده نداشته باشند و تنها مشکل آن ها در قیامت مربوط به حق الله باشد، امید است که براساس بشارت هایی در روایات آمده است راحت وارد بهشت شوند.

وی در تشریح دلایل فضیلت فی نفسه ماه رجب با اشاره به موضوع اعتکاف در این ماه افزود: مسأله اعتکاف که انسان سه روز و سه شب از روزمرگی ها جدا شده و روز ها را به روزه داری و شب ها را به شب زنده داری و عبادت می گذراند آن هم در مسجد و خانه خدا، ارزش و شرافت والایی دارد. بنابراین رجب فی نفسه ماه شریفی است علاوه بر این که این ماه با عبادات خاص و ویژه خود مقدامه ای برای آمادگی برای ماه رمضان است.

این استاد حوزه و دانشگاه در ادامه به دعاهای وارد شده در این ماه به خصوص دعای هر روز ماه رجب (یا من ارجوه لکل خیر) اشاره کرد و گفت: دعا دارای دو اثر، یک اثر تلقینی برای شخص دعا کننده و یک اثر واقعی است. اثر واقعی و تحققی دعا این است که خدا به فرد دعاکننده عنایت کرده و مشکلات او را حل کرده و درخواست وی را اجابت می کند.

در رابطه با اثر تلقینی دعا می بایست به این موضوع توجه داشت که انسان دارای دو بعد است. «بعد جسمانی و مادی» و «بعد روحی و فطری» که خدا از روح خود در او دمیده است.  از آن جا که روح خدا نامتناهی بوده و حدی ندارد، لذا بی نهایت طلبی هایی در انسان وجود دارد که در یک حد معین متوقف نیست و بیش از آنچه که در جهان مادی وجود دارد می طلبد.  بنابراین یک «بعد» اینچنینی باید به یک مبدا لایتناهی متصل باشد  تا احساس آرامش کند. از همین رو است که قرآن می فرماید «الا بذکر الله تطمئن القلوب». و به همین علت وقتی انسان دعا می کند مانند آن است که دریچه ای به روی خود گشوده و این دریچه، ارتباط برقرار کردن با خدایی است که هر مشکلی را می تواند حل کند.

حجت الاسلام مجد خاطر نشان کرد: انسان هایی که چنین ارتباطی ندارند اگر مبتلا به کوچک ترین گرفتاری و مشکلی شوند ناامید خواهند شد. دعا تاثیر «آرامش بخشی» در انسان دارد چرا که او دیگر خود را محصور و زندانی در این جهان مادی نمی بیند و این اثر تلقینی دعاست که ذات بشر چنین چیزی را می طلبد و لذا نگرانی هایی که انسان های بی دین دارند و در اثر آن مایوس شده و دست به خودکشی و.. می زنند برای آن است چنین دریچه ای را به روی خود گشوده نمی بینند.

از جهت اثر واقعی دعا نیز گفته شد که خدا همواره نسبت به بندگانی که از او درخواستی داشته و به درگاه او توسل و تضرع دارند عنایت می کند. بنابراین دعا دارای دو اثر است یکی اثر تلقینی که نیاز ذاتی بشر به آرامش و اطمینان را برطرف می کند و دیگری اثر درخواست از خدا که عنایات الهی را به دنبال دارد.