ماه عسلی که با خودکشی آغاز شد/ فقدان نظارت کارشناسانه بر برنامه های پرمخاطب
به گزارش بلاغ به نقل از ایکنا، برنامه های مناسبتی به خصوص برنامه سازی برای ایام ماه مبارک رمضان همواره باید با دیدی موشکافانه و دقیق همراه شود. قداست این ایام، جذب مخاطب، طیف وسیع اقشار مختلف جهت تماشای برنامه های مناسبتی این ایام و نیز اوقات مهمی همچون سحر، پیش از افطار و پس از افطار، از جمله زمان هایی محسوب می شود که مخاطبان حداکثری از برنامه های این زمان ها، بازدید می کنند.
لزوم توجه به برنامه سازی در زمان بندی های خاص، مستلزم نگاهی جامع و دقیق به ذائقه و نیاز مخاطب و نیز تعریف چشم اندازی جهت جریان سازی مثبت با استفاده از فضای رسانه ای است. طبیعتا بهره مندی از جاذبه های یک رسانه دیداری ـ شنیداری همچون صدا و سیما در جهت جریان سازی مثبت در این زمان های خاص، فرصتی است که نباید از آن غافل شد.
یکی از برنامه های پر طرفدار ایام ماه مبارک رمضان، برنامه «ماه عسل» است که مخاطبان بسیاری را با خود همراه دارد که البته بخشی از این مخاطبان به عنوان مخاطب طرفدار، به همراهی با این برنامه می پردازند و بخشی دیگر نیز به عنوان مخاطب نقاد، این برنامه را دنبال می کنند.
توجه بخش وسیعی از مخاطبان به این برنامه بر همگان روشن است به گونه ای که پیش از آغاز ماه مبارک رمضان در شبکه های مجازی تبلیغاتی از جانب مخاطبان در رابطه با این برنامه آغاز شده است و مخاطبان این برنامه، حتی به تیتراژ‌های آغاز و پایان آن نیز توجه داشته و پیش از آغاز ماه مبارک در رابطه با آن صحبت و گفتگو می کنند.
با وجود فراهم آمدن چنین فضای پر مخاطبی که پس از سال ها پخش این برنامه در ساعات پیش از افطار برای آن به دست آمده است، مسئولان سازمان صدا و سیما باید گام هایی دقیق تر و سنجیده تر در راستای بررسی همه جانبه برنامه های امسال «ماه عسل»، برداشته و با نگاهی موشکافانه تر، ابعاد جامعه شناسی آن را بررسی کرده و در راستای انتخاب میهمانان آن، که هر کدام به دلیل داشتن شرایط و ماجرای عجیب خود به این برنامه دعوت می شوند، دقیق تر و حساس تر عمل کنند.
اولین برنامه «ماه عسل» در شرایطی آغاز شد که بخشی از آن به آرشیوی از برنامه سال گذشته، اختصاص داده شد؛ همچنین یادی از مرحوم مرتضی پاشایی، که تیتراژ سال گذشته این برنامه را خوانده بود، بخش دیگری از اولین برنامه ماه عسل را به خود اختصاص داد.
اولین میهمان برنامه «ماه عسل» در سال 94، زوج جوانی بودند که تنها ویژگی خاصی که آن ها را به عنوان میهمان این برنامه معرفی می کرد، یک عمل و به دور از عقل از جانب مرد بود؛ عملی که به دلیل یک دعوای زن و شوهری، باعث شد که مرد برای اثبات علاقه خود به همسرش، تصمیم به خودکشی گرفته و از طبقه دوم یک ساختمان، خود را به حیاط پرت کند.
تا اینجای کار، ماجرا کمی تعجب برانگیز اما غیرعقلانی و دور از منطق بوده است؛ نکته حائز اهمیت این است که حضور این زوج جوان در این برنامه پر مخاطب و نقل خاطره ای از یک عمل غیرعقلانی و غیرمعقول، چه ضرورتی داشته و چه اهداف آموزشی و جامعه شناسانه ای می‌تواند داشته باشد؟!
ابتکار جدید ماه عسل در رمضان سال 94 این بوده است که علاوه بر میهمانان اصلی، عده‌ای از افراد مرتبط نیز به عنوان میهمان در این برنامه حضور می یابند که در اولین شب پخش این برنامه، دیگر میهمانان، زوج های جوانی بودند که پس از شنیدن این ماجرا، برداشت های خود را مطرح و عنوان کردند.
بخشی از زمان اولین برنامه، به پرسیدن تاریخ خواستگاری و ازدواج این زوج های جوان گذشت که ضرورت آن نیز برای مخاطبان انبوهی که پای این برنامه نشسته بودند، نا معلوم بود. شوخی هایی که در خلال عنوان کردن و فراموش کردن تاریخ خواستگاری و ازدواج این زوج ها گذشت! از دیگر حاشیه هایی بود که بر روند غیرمعمول و نا مناسب این برنامه می افزود.
در انتهای برنامه نیز فرزند آن زوج جوان که میهمانان اصلی این برنامه بودند به جمع میهمانان افزوده شده و برنامه به پایان رسید. روند غیرمعمولی و ماجرای مربوط به اولین میهمانان ماه عسل به گونه ای بود که لحظاتی پس از پایان این برنامه، در شبکه های مجازی موجی از طنز‌ها، انتقاد ها و طنز‌نوشته ها در رابطه با موضوع اولین برنامه ماه عسل به راه افتاد.
سؤالی که در انتهای این گزارش مطرح می شود این است که برنامه سازی در ساعات و ایامی که رسانه ای همچون تلویزیون، مخاطبانی از قشرهای مختلف را با خود همراه دارد، به چه قیمت و بهایی است که چنین موضوعی به آن اختصاص می یابد؟ بیان و طرح موضوع خودکشی یک مرد پس از یک مشاجره خانوادگی، تا چه میزانی می تواند آثار آموزشی و سازنده داشته باشد که در اولین برنامه «ماه عسل»، مورد بررسی قرار گرفته و به عنوان محور بحث مطرح می شود؟ و ناظران و برنامه سازان رسانه ملی، برای نظارت بر چنین برنامه هایی که به صورت زنده بر روی آنتن می رود و با سیل مخاطبان نیز همراه است، چه تمهیداتی می اندیشند که جنبه های مخرب یک برنامه بیشتر از جنبه های آموزشی آن نشود؟!!!
افزودن دیدگاه جدید