نهیب ابن زیاد به عمر سعد برای مهلت دادن به سیدالشهدا(علیه السلام)
به گزارش بلاغ به نقل از فارس، در میان حوادث تاریخ اسلام، حادثه شهادت حضرت سیدالشهدا علیه السلام و اصحاب پاک ایشان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. نوشتاری که در ادامه می خوانید برگرفته از کتاب «معالم المدرستین» علامه سیدمرتضی عسکری؛ مورخ و صاحب نظر برجسته تاریخ اسلام است که از منابع دست اول و استنادات بی شمار به منابع اهل سنت به رشته تحریر درآمده است.
نقل شده است که عبیدالله ابن زیاد، شمر را خواست و به او گفت: «این نامه را به عمربن‌سعد برسان. او باید به حسین و یارانش پیشنهاد کند تسلیم حکم من شوند؛ اگر پذیرفتند، آن ها را به سلامت نزد من بفرستد و اگر نپذیرفتند، با آن ها بجنگد. اگر او انجام داد، نسبت به او فرمان پذیر باش و اطاعت کن و اگر نپذیرفت، تو با آن ها بجنگ که (در آن صورت) فرمانده سپاه تو خواهی بود. آن گاه به او حمله کن و گردنش را بزن و سرش را نزد من فرست.»
نقل می کند که ابن زیاد سپس به عمربن‌سعد نوشت: «اما بعد، من تو را به سوی حسین نفرستادم تا نگهبانش باشی و مهلتش بدهی و به سلامت و بقا امیدوارش کرده و نزد من شفاعتش کنی، ببین اگر حسین و یارانش این حکومت را پذیرفتند و تسلیم شدند، آن ها را سالم نزد من بفرست و اگر نپذیرفتند، به آن ها حمله کن تا همه را بکشی و مثله کنی که سزاوار آن هستند و اگر حسین کشته شد، سینه و پشتش را لگدکوب اسبان کن که او فرمان ناپذیر و سرکش راهزن و ستمگر است.
البته من خود می دانم که او پس از مرگ آسیبی نمی بیند، ولی با خود عهدی کرده ام که اگر او را کشتم، با وی این چنین کنم. حال اگر پذیرفتی و فرمان ما را اجرا کردی، پاداش افراد حرف گوش‌کن و مطیع را می گیری و اگر نپذیرفتی، از کار ما و سپاه ما کناره بگیرد و لشکر را به شمربن‌ذی‌الجوشن بسپار که ما دستورمان را به او داده ایم. والسلام.»
* امان‌نامه ابن زیاد به عباس(علیه السلام) و برادرانش
نقل می کند که شمر نامه را گرفت و با عبدالله‌بن‌ابی‌المحل برخاستند و عبدالله گفت: «خدا امیر را سلامت بدارد، خواهرزاده های ما با حسین هستند؛ اگر صلاح می دانید، برای آن ها امان نامه ای بنویسید، ابن زیاد گفت: «آری، با دیده منت.» و به کاتب خود دستور داد امان نامه را بنویسد و عبدالله آن را با غلام خود کُزمان، به آنجا فرستاد و هنگامی که رسید، آنان را صدا زد و گفت: «این امانی است که دایی شما فرستاده است.» و آن جوان مردان گفتند: «به دایی ما سلام برسان و بگو: نیازی به امان شما نداریم. امان خدا برتر از امان فرزند سمیه است.»
نقل می کند که شمربن‌ذی‌الجوشن نامه ابن زیاد را برای عمر بن سعد آورد و برای او خواند. عمر به او گفت: «وای بر تو! تو را چه می شود؟! خدا خانه ات را ویران کند و آنچه را که با آن به نزد من آمدی، زشت گرداند! به خدا قسم من یقین دارم که تو رأی او را زده ای تا پیشنهاد مرا نپذیرد. تو کاری را که به اصلاحش دل بسته بودیم، خراب کردی. به خدا قسم حسین تسلیم نمی شود. سرشت او تسلیم ناپذیر است.» شمر به او گفت: «به من بگو چه می کنی؟ آیا فرمان امیرت را اجرا می کنی و دشمن او را می کشی؟ اگر نه، لشکر و سپاه را به من واگذار کن.» عمر گفت: »نه، تو را بهره ای نیست. من خود آن را برعهده می گیرم. تو فرمانده پیاده‌نظام باش.»
راوی نقل می کند که شمر آمد روبروی یاران حسین(علیه السلام) قرار گرفت و ایستاد و گفت: «خواهرزاده های ما کجا هستند؟» عباس(علیه السلام) جعفر(علیه السلام) و عثمان(علیه السلام)، فرزندان علی(علیهم السلام) به سوی او رفتند و گفتند: «تو را چه شده و چه می خواهی؟» گفت: «ای خواهرزاده های من، در امان هستید.» آن جوانمردان به او گفتند: «لعنت خدا بر تو و بر امان تو باد، اگر دایی ما هستی! آیا ما را امان می دهی، ولی فرزند رسول‌الله را امانی نیست؟»
افزودن دیدگاه جدید