اشعار شهادت امام حسن مجتبی(ع)

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

بی حُبِّ حسن مشکلِ دل، حل شدنی نیست

جز عشقِ حسن، عشق مُسجّل شدنی نیست
 

گر چه نمکِ سفرۀ هر فیض حسین است

بی نام حسن، فیض که اَکمل شدنی نیست
 

بی مِهرِ حسن هر که حسینی است، حرامش

هیهات، حسین از حسن اَفضل شدنی نیست

 
روزیکه همه فکر حسابند و کتابند

مهمان حسن، هیچ معطل شدنی نیست
 

هر سَیّئه را او حسنه کرد، واِلّا

بی نورِ حسن، نار مبدل شدنی نیست
 

یک پرچمِ سبز است جنان، سر درِ قصرش

گم کردنِ این کاخِ مجلّل، شدنی نیست
 

یارَش ز جوانی بخدا پیر غلام است

عمرِ حسنی، هیچ مُطوّل شدنی نیست
 

با درد بسازید که آیاتِ غریبی است

هر آیه، به هر سینه که مُنزَل شدنی نیست
 

غمهای دلِ فاطمه اَسرارِ حسن بود

شرحِ غمِ اَسرار مفصل، شدنی نیست
 

یک کوچه و یک سیلی و یک مادر و یک طفل

تفسیر بر این روضۀ مُجمل شدنی نیست

 
از سودۀ الماس جگر لکّه بگیرد

زِنهار که بهبودیِ تاوَل شدنی نیست

 
محشر هم از این داغ برای تو بگِرییم

این غصه برای دلِ ما حل شدنی نیست

شاعر:
محمود ژولیده

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

خواهر! از زهر جفا بال و پرم می سوزد

با تو آن قدر بگویم جگرم می سوزد
 

جگرم سوخت ولی از اثر زهر نبود

جگرم از غم مادر-پدرم می سوزد
 

لحظه ای هم نرود از نظرم آتش در

دائما فاطمه،پیش نظرم می سوزد
 

زینب از غم من اشک مریز و بنگر

وز غم کرب و بلا چشم ترم می سوزد

 
فکر گودالم و زانوی حرامی به کمر

خواهر از غصه ی آن تن،کمرم می سوزد

 
می کشد شمر سرش را به روی خاک زمین

من به یاد سر پاشیده،سرم می سوزد

شاعر:
محمود اسدی

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

هرکه دیدار من سوخته جان می آید..

یار من نیست،پی لقمه نان می آید
 

بین این مردم بد، گریه رفیق خوبیست

بهر دلداری من اشک روان می آید
 

اینهمه خوبی‌شان کردم و راضی نشدند

همه انگار که از من بدشان می آید
 

بین هر جمعیت از دور مشخص هستم

حسن آن است که با قد کمان می آید
 

مادرت را وسط کوچه دودستی بزنند

در بهار تو‌ همان وقت خزان می آید
 

قاتل مادر من پیش رویم میخندد

صبر از صبر عجیبم به فغان می آید
 

تا به امروز ازآن کوچه نگفتم به کسی

مگر آن فاجعه راحت به زبان می آید؟!
 

جعده برخیز مرا زهر بده خسته شدم

دم افطار شده صوت اذان می آید
 

برو از خانه من ،من که حلالت کردم

دارد عباس به اینجا نگران می آید

 
طشت خونین مرا از نظرش دور کنید

خواهر سوخته ام‌ سینه زنان می آید

 
اگر امروز حسین آمده دور و بر من

پیش او گوشه گودال سنان می آید

شاعر:
سید پوریا هاشمی

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

نشستم گوشه ای از سفرهء همواره رنگینت

چه شوری در دلم افتاده از توصیف شیرینت
 

به عابر ها تعارف می کنی دار و ندارت را

تو آن باغی که میریزد بهشت از روی پرچینت
 

کرم یک ذره از سرشار ، سرشارِ صفت هایت

حسن یک دانه از بسیار ، بسیارِ عناوینت
 

دهان وا می کند عالم به تشویق حسین اما

دهانِ رحمه للعالمین واشد به تحسینت
 

تو دینِ تازه ای آورده ای از دیدِ این مردم

که با یک گل کنیزی می شود آزاد در دینت
 

معزالمومنین خواندن مذل المومنین گفتن

اگر کردند تحسینت اگر کردند نفرینت
 

برای تو چه فرقی دارد  ای والتین و الزیتون

که می چینند مضمون آسمان ها از مضامینت
 

بگو با آن سفیرانی که هرگز بر نمی گشتند

فراخوانده خدا جبراییل هایش را به تمکینت
 

بگو تاتیغ برداریم اگر جنگ است آهنگت

بگو تا تیغ بگذاریم اگر صلح است آیینت
 

خدا حیران شمشیر علی در بدر و خندق بود

علی حیران تیغ نهروانت تیغ صفینت
 

بگو از زیر پایت جانماز این قوم بردارند

محبت کن! قدم بگذار بر چشم محبینت
 

تورا پایین کشیدند از سر منبر که می گفتند:

چرا پیغمبر از دوشش نمی آورد پایینت
 

درون خانه هم محرم نمی بینی تحمل کن

که می خواهند، ای تنها ترین تنها تر از اینت
 

تو غم های بزرگی در میان کوچه ها دیدی

که دیگر این غمِ کوچک نخواهد کرد غمگینت
 

از آن پایی که بر در کوفت بر دل داشتی داغی

از آن دستان سنگین بیشتر شد داغ سنگینت
 

سر راهت می آمد آنکه نامش را نخواهم برد

برای آنکه عمری تازه باشد زخم دیرینت

 
برای جاریِ اشکت سراغ چاره می گردی

که زینب آمده با چادر مادر به تسکینت
 

به تابوتِ تو حتی زهر خود را کینه خواهد ریخت

چه می شد مثل مادر نیمهء شب بود تدفینت
 

صدایت می زند اینک یتیمت از دل خیمه

که اورا راهی میدان کنی با دست آمینت
 

هزاران بار جان دادی ولی در کربلا آخر

در آغوش برادر دست و پا زد جان شیرینت
 

کدامین دست دستِ کودکت را بر زمین انداخت؟

نمک نشناس آن دستی که روزی بوده مسکینت

 
دعا کن زخم غم هایت بسوزاند مرا یک عمر

نصیبم کن نمک از سفرهء همواره رنگینت

شاعر:
سید حمید رضا برقعی

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

اینکه از زهر جفا جای به بستر دارد

طشتی از خون دل خویش برابر دارد
 

چشمهایش به در و منتظر آمدنیست

زیر لب زمزمه مادر مادر دارد

 
جگرش سوخته از یک غم و یک غربت نیست

داغ ارثیست که در سینه مکرر دارد
 

زهر تنها کس و کار دل او گشت اگر

یادگاریست که از کینه همسر درد
 

لحظه های سفرش در بغلش می گیرد

چادری را که بوی یاس معطر دارد
 

آرزو داشت نمی دید در آن کوچه تنگ

مادرش روی زمین لاله پرپر دارد

 
گفت با گریه حسینم تو دگر گریه مکن

که حسن میرود و سایه خواهر دارد

 
آه... لایوم کیوم تو که در صحرا کیست؟

جسم صدچاک تو از روی زمین بردارد

شاعر:
محمد علی بیابانی

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

مادر ز بس برای غمت گریه کرده ام

عمری برای عمر کمت گریه کرده ام
 

موی سپید و روی شکسته است حاصلم

از بس که بی صدا ز غمت گریه کرده ام
 

داغِ جوانی اَت کَبِدم را مذاب کرد

با خونِ دل بر آن عظمت گریه کرده ام
 

مانند شمع این جگر خسته آب شد

با لخته لخته بر اَلَمت گریه کرده ام
 

سِرّم به کس نگفتم و با خویش سوختم

یعنی به غنچۀ حرمت گریه کرده ام
 

ای پهلوی شکستۀ تو حامی علی

بر دندۀ قلم قلمت گریه کرده ام
 

کردی برای دین علی سینه ات سپر

مادر! بر این همه کَرمت گریه کرده ام

 
گفتی قسم به جان علی یاری اَش کنم

عمری برای این قَسَمت گریه کرده ام

 
ظلمی که بر تو شد به کسی در جهان نشد

تنها ، به این همه سِتَمَت  گریه کرده ام
 

مادر قسم بجان تو من کشتۀ توأم

خون در عزای محترمت گریه کرده ام
 

تیغ مغیره راز جوانمرگیِ تو بود

بازو شکسته ! بر وَرَمت گریه کرده ام
 

ضرب غلاف و سیلی و میخ و لگد چه کرد؟!

یاس علی به پیچ و خَمت گریه گرده ام
 

با آن شتاب رفتی و برگشتنت ولی...

آهسته شد ، به هر قدمت گریه کرده ام
 

از کوچه تا هنوز عصای تو مانده ام

از بس برای قدّ خمت گریه کرده ام

 
زینب هنوز چادر خاکی به سر کند

عمری به سایۀ عَلَمت گریه کرده ام
 

بهتر که من بخاک بقیع فانی ات شوم

یعنی به غربت حرمت گریه کرده ام

شاعر:
محمود ژولیده

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

ای طشت یاریم‌ بده دیگر بریده ام

این زهر  را به قصد شفایم چشیده ام

 
کم سن و سال بودم و پیری به من رسید

مانند شمع قطره به قطره چکیده ام

 
راضی به مردنم که نبینم‌ مغیره را!

من‌ ناز مرگ‌ را به دل و جان خریده ام
 

عمری ز کوچه رد شدم و سوخت صورتم!

کوچه‌ نرفته ای‌ که‌ بدانی چه دیده ام
 

نامحرمی به مادر من حرف تند زد

جایی نگفته ام که چه حرفی شنیده ام!
 

سنگین‌ شدست گوش حسن مثل مادرم

آزرده از صدای بلند کشیده ام!
 

ناموس مرتضی به کمک احتیاج داشت

فریاد زد حسن! کمکم‌ کن خمیده ام!
 

این تنگی نفس اثر زهر کینه نیست

از کوچه تا به خانه فراوان دویده ام

شاعر:
سید پوریا هاشمی

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

خنده بر این لب آزرده کجا می آید

نفس از سینه اگر رفت چرا می آید؟

 
زرهم کو که بپوشم بروم تا مسجد؟!

دارد از ماذنه انگار صدا می آید

 
دوستانم به دوتا کیسه درهم رفتند

ناله غربت من تا به خدا می آید

 
آتش جان مرا چاره به جز آتش نیست

زهر پیش نظرم مثل دوا می آید

 
لخته خون ها همگی از دهنم میریزد

وسط طشت بلا پشت بلا می آید

 
اول کودکی ام زار  شدم پیر شدم

گر به دستم همه ی عمر عصا می آید
 

پیر آن کوچه ی باریک که راهش سد شد

جلوی چشم ترم خاطره ها می آید
 

باز انگار که یک سایه به چشمم خورده

باز انگار غریبه سوی ما می آید
 

باز انگار که حوریه میوفتد به زمین

بروی چادر پاکش رد پا می آید
 

با چه وضعی به عقب میرود و می افتد

دو قدم مادر زارم جلو تا می آید

شاعر:
سید پوریا هاشمی

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

نه بوی مُشک نه چون بوی نافه ی خُتن است

نه بوی یاسمن است این نه بوی یاس من است
 

نه بوی چادر خاکی نه عطر آن گودال

بقیع روضه ی مکشوف کوچه و زدن است
 

برای گریه بر این صحنه یا که دیدارش

میان هر مژه با چشم جنگ تن به تن است
 

به جز بقیع که در اشک نیز می سوزیم

همیشه گرمی آتش دلیل سوختن است
 

کسی که دست به سینه است توی کرب و بلا

چگونه است که پیش تو دست بر دهن است؟!
 

غریب کیست کسی که هنوز بی حرم است؟

و یا کسی که به هنگام مرگ بی کفن است؟!

 
غمش ز جنس حسین است هرکه مظلوم است

حسن تر است کسی که غریب در وطن است

 
خراب هم که نباشد به اعتقاد من

تمام غربت اینجا به خاطر حسن است!

شاعر:
مهدی رحیمی