ناهنجاری تربیتی

ما یک بهداشت داریم و یک درمان؛ والدین تلاش می کنند تا جایی که امکان دارد ویروس و میکروب وارد بدن فرزند نشده و بیمار نشود،‌ اما وقتی بیمار شد مجبور هستند فرزند را برای درمان ببرند و اگر بیماری او شدید بود مجبور هستند به او آمپول هم بزنند یعنی در واقع حاضر هستند فرزندشان درد بکشد اما بهبود پیدا کند؛ بنابراین در زمان درمان هم فرزند درد می کشد و هم والدین او اذیت می شوند.
فرآیند تربیتی هم همین گونه ست، اگر ما از ابتدای تولد سیر تربیتی مناسبی را پیش گرفته و جلوی آسیب ها را گرفتیم، بچه هم درد نخواهد کشید؛ اما اگر ما وارد یک فرآیند تربیتی شده و یک ناهنجاری را با سهل انگاری و بی توجهی خود ایجاد کردیم و مدت زمانی فرزند آنگونه رفتار کرد؛‌ تغییر آن رفتار هم برای والدین زجر آور است و هم برای فرزند اما باید این درد را تحمل کنیم تا این فرآیند نا به هنجار از بین برود، این یک اصل است اما متاسفانه بعضی از والدین وقتی با همچین شرایطی دچار می شوند، دلشان به حال فرزندشان سوخته، دست و پایشان می لرزد و به توصیه های روانشناس گوش نداده و عمل نمی کنند و اگر به سخنان روانشناس گوش داده و این زجر را تحمل کنند بسیاری از مسائل و مشکلات آینده مثل مسئولیت پذیری و استقلال حل خواهد شد.
زمانی که یک رفتار نا به هنجار به وجود آمده و کار تا حدودی از کار گذشته، مجبور هستیم کارهایی را انجام دهیم و این امور در ابتدا موجب تنش و آزار و اذیت والدین و فرزند می شود.
زمان جداسازی فرزند از والدین حدود دو سالگی است و توصیه ما برای فرزندان زیر پنج سال آن است که اگر امکانات مالی وجود دارد یک اتاق مناسب و جذاب برای کودک با نور مناسب فراهم شود مثلا شب ها تاریکی محض نباشد و یک شب خواب غیر از نارنجی، قرمز و زرد برای کودک فراهم شود، در ماه های اول استقلال فرزند درب اتاق نباید کامل بسته شود تا فرزند احساس حبس شدن در اتاق را نکند؛ وقتی این شرایط فراهم شد باید به تناسب سن کودک با او صحبت شده و او را تشویق به خوابیدن در اتاق کرد و در ابتدای کار هر شب یکی از والدین تا زمان خوابیدن فرزند در کنار او بوده، قصه ای را گفته و سبب آرامش فرزند شوند؛‌ این مساله برای کودکان زیر پنج سال است؛ ممکن است که در اوایل این کار کودک نصف شب به اتاق والدین آمده، شروع به گریه کردن کند و یا بگوید که می ترسم؛ بسیاری از والدین در همچین شرایطی اجازه می دهند فرزند کنارشان به استراحت بپردازد اما این درست نیست؛ در واقع باید برای مدت زمانی این مسائل را تحمل کرده و فرزندتان را به داخل اتاق خودش ببرید و مجددا در اتاقش بمانید تا خوابش ببرد و نگرانی او را رفع کنید؛ اگر چند شب این مساله به وجود آید فرزند راه نفوذی برای بازگشت به داخل اتاق والدین را پیدا نمی کند.
بنابراین اگر فرزند ببیند با اعلام ترسیدن و یا گریه کردن امکان بازگشت به اتاق والدین را پیدا می کند، از این ابزار استفاده کرده و پدر و مادر را برای برگشت به اتاقشان نرم می کند اما اگر چند بار این کار را انجام داد اما باز به اتاق خودش بازگردانده شد، آرام آرام به این شرایط عادت می کند و مشکل به راحتی حل خواهد شد.