آسیب های مهدکودک

بسیاری از روانشناسان براین عقیده هستند تا جایی که ممکن است فرزند زیر سه و یا چهار سال نباید به مهد برود و علت اینکه همچین توصیه ای می شود آن است که فرآیندی وجود دارد به اسم جدایی تفرد که فرزند تا مدتی وابستگی های ویژه ای به مادر دارد و اگر کنترل این فرآیند تا این سنین دست مادر باشد بهتر است؛‌
فرآیند تربیتی و آموزش بسیاری از آداب و رفتار بهتر است که اختصاصا دست مادر باشد و به همین دلیل توصیه می شود زودتر از سه سال فرزند به مهد فرستاده نشود مگر اینکه مورد خاص و سختی باشد.
بعد از سه و یا چهار سالگی سعی کنیم تمام روز فرزند را در مهدکودک قرار نداده و به حداقل زمان اکتفا کنیم زیرا هرچه کودک مدت زمان بیشتری را در مهد بگذراند،‌ فرآیند تربیتی و روش های مربی مهد تاثیر بیشتری را در کودک خواهد گذاشت ولی در هرحال مهدکودک هم آسیب هایی دارد و هم فرآیندهایی مثبت.
بچه هایی که در مهدکودک بزرگ می شوند، اجتماعی تر بوده و فرآیند جدا شدن از مادر و استقلال را به راحتی انجام می دهند؛ البته به شرط آنکه درست انجام گیرد، زیرا گاهی اوقات بردن به مهدکودک با شرایط نامناسبی صورت می گیرد که باعث به وجود آمدن اضطراب جدایی و یا مشکلات دیگری برای فرزند می شود.
از طرفی دیگر کودکان بسیاری در مهد هستند و هرکدام تحت تربیت والدینی قرار دارند که از لحاظ وراثتی با هم متفاوت هستند، این کودکان رفتارهای زیادی را انجام داده و فرزند از آن ها تقلید می کند و آرام آرام آن رفتارها را در خانه اجرا خواهد کرد؛ مربی ها هم احتمالا عوض شده و هرکدام روش های تربیتی خاص و متفاوتی را دارند.
یکی از توصیه های من برای به حداقل رساندن آسیب های موجود در مهدکودک این است: فرزند شما در مهد نشسته و کودکان دیگر مشغول بازی هستند، یک اسباب بازی هم وجود دارد که وقتی کودکان می خواهند به آن دست بزنند، یک کودک جیغ زده و بچه های دیگر عقب نشینی می کنند و آن کودک آن اسباب بازی را بر می دارد، فرزند شما نیز در حال تماشای این صحنه ست که یک کودک با زدن جیغ توانست آن اسباب بازی را تصاحب کرده و از دست زدن دیگران جلوگیری کند؛ حال فرزند شما به داخل منزل بازمی گردد و وقتی فرزند دیگر شما خواست به اسباب بازی او دست بزند، جیغ زده و برای اولین بار امتحان می کند که آیا جیغ زدنش نتیجه ای دارد یا خیر؟
اگر شما والدین حواستان بود و این رفتار کودک را تقویت کرده و اجازه دادید با جیغ به مقصودش برسد،‌ در واقع کامل کننده چرخه یادگیری بوده و اجازه داده اید کودک در مهد فراگرفته و در منزل عمل کند و چنین رفتاری ثابت شود و اگر چندبار با جیغ زدن به نتیجه برسد، از این به بعد همه خواسته هایش را نیز اینگونه به نتیجه خواهد رساند؛‌ اما اگر رفتار بدی را در مهد یاد گرفته و قصد اجرا کردن آن را داشت و شما تقویت نکرده و بی اعتنایی کنید و کودک احساس کند که از این راه نمی تواند به نتیجه ای برسد، آرام آرام تقلید هایی را که در مهد یاد می گیرد، از بین خواهد رفت.
نمونه بارز این رفتار برای کودک بنده اتفاق افتاد، یکی از دوستان بنده به منزلمان آمده و کودکش مدام جیغ میزد، بعد از رفتن آن ها کودک یک و نیم ساله من بعد از دست زدن برادرش به وسیله ای شروع به جیغ زدن کرد، من نیز خانواده را صدا کرده و گفتم از این به بعد هیچ توجهی به جیغ کودک نکرده و کار خود را انجام دهید؛ باور کنید بعد از دو روز دیگر این مشکل حل شده و فرزندم دیگر جیغ نمی زد و تا الان که هفت ساله ست این رفتار در او دیده نشده است.
بنابراین والدین باید حواسشان باشد اگر رفتار زشتی را کودکشان در داخل مهد فراگرفت، با رفتارهای صحیح با آن مقابله کرده و آن مشکل را حل کنند.