نیاز حوزه امروز به قله‌های اخلاق

به گزارش بلاغ به نقل از ایکنا، خداوند دین را آفرید تا به واسطه آن انسان را کرامت ببخشد و بها دهد؛ مستند این سخن آیه شریفه قرآن کریم در سوره مبارکه حجرات است که فرمود: يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَأُنْثَى وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ(۱۳ حجرات)؛ اى مردم ما شما را از مرد و زنى آفريديم و شما را ملت ملت و قبيله قبيله گردانيديم تا با يكديگر شناسايى متقابل حاصل كنيد در حقيقت ارجمندترين شما نزد خدا پرهيزگارترين شماست بى‏ ترديد خداوند داناى آگاه است.
دین به خودی خود پربهاست زیرا احکام تشریعی کسی است که خالق و رب آسمان‌ها و زمین است و بهای آن وابسته به دیگران نیست اما از این حقیقت که بگذریم واقعیتی تلخ در طول تاریخ خودنمایی کرده و می‌کند و آن این است که عالمانی بوده و هستند که نام دین را یدک می‌کشند ولی به جای آن که در ذهن و دید مردم به دین خدا بها دهند از بها و ارزش آن می‌کاهند و برعکس عالمان وارسته‌ای هستند که از راه عمل به دین به مقامات والا رسیده و ارزش و بهایی به دست آورده‌ا‌ند و به جایگاه دین نیز در نزد مردم بها بخشیده‌اند
آیت‌الله بهاءالدینی که این ایام سالگرد ارتحال ایشان است از جمله شخصیت‌های دینی عارفی است که به حق مصداق روایات معرفت است که «من عرف نفسه فقد عرف ربه» بود عارفی جامع که سال‌ها در پس زهد و ریاضت مشروع، در پرتو عمل به دین به مقامات بالا رسید و زبانزد شد و دین را در نزد مردم ارزشی دوچندان بخشید.
آیت‌الله سید رضا بهاءالدینی در نهم فروردین ۱۲۸۷ش در قم به دنیا آمد؛  پدرش سید صفی الدّین مردی عابد و خادم حرم حضرت معصومه(س) بود و انس فراوانی با قرآن داشت و در درس شیخ عبدالکریم حائری یزدی و شیخ ابوالقاسم کبیر قمی شرکت کرده بود. آیت الله بهاءالدّینی به تشویق پدر، از کودکی به تحصیل علوم دینی در حوزه علمیه قم پرداخت و دروس سطح را نزد میرزا محمد علی ادیب تهرانی، میرزا محمد همدانی، آخوند ملا علی همدانی (متوفی ۱۳۵۷ ش) و سید صدرالدین صدر (متوفی ۱۳۷۳) حاضر شد و سالیانی نگذشته بود که راه رشد و ترقی را در حوزه پیمود.
آیت‌الله بهاءالدینی عالمی همانند سایر علما بود که دروس اخلاقی او در حوزه مشهور بود اما آنچه او را از دیگران متمایز می کرد پایبندی و عمل بود به آنچه می‌گفت؛ اخلاقی که منحصر در حوزه نظری نبود و خود بیش و پیش از دیگران در عمل آن را اجرا می‌کرد. فردی ساده زیست، قانع، اهل تواضع و مدارا و اهل تهجد و شب زنده‌داری؛ ویژگی‌هایی که کافی است وجود برخی از آن‌ها در انسانی او را از فرش به عرش برد؛ این دینداری و دین مداری تا جایی او را به پیش برد که برخی، برخی سخنان او را به عنوان پیشگویی یاد می‌کنند.
فارغ از اینکه استعداد هر انسانی چه در پیمودن مسیر تکامل روحی و جسمی و چه در تکامل فکری و ذهنی متفاوت است و انتظار تربیت شدن ده‌ها انسان عارف و اخلاقی از یک نهاد آموزشی انتظار دور از انصافی است ولی نباید از نقش اخلاق در غنابخشی به حوزه غفلت شود؛ امروز در حوزه علمیه کم نیست دروس اخلاقی که به صورت رسمی و غیر رسمی با حضور فضلا و استادان تشکیل می‌شود؛ و به لحاظ کمی نیز  بیش از دروسی است که در دوره بزرگانی چون بهاءالدینی تشکیل می‌شد اما رونق عملی اخلاق و عرفان در حوزه رو به کمرنگ شدن است و باید برای آن تدبیری شود.
حوزه علمیه جایی برای انتقال یکسری معارف و آموزش‌های صرف نیست ولو اینکه این آموزش‌ها، متناسب با نیازهای روز مانند زبان‌دانی و آشنایی با تکنولوژی‌های روز و حضور در فضای مجازی و ... باشد که البته لازم است ولی حوزه بیش از آن که بخواهد آموزشی و پژوهشی باشد باید اخلاقی و عرفانی باشد تا علاقه‌مندان به دین را نه تنها از سراسر نقاط کشور بلکه از اقصی نقاط دنیا به این مکان مقدس بکشاند از این رو گزینش برای ورود طلاب به حوزه مقوله ای بسیار مهم و تعیین‌کننده است.
جاذبه سنت‌های اخلاقی در حوزه آنقدر زیاد بوده است که بسیاری از کسانی مانند آیت الله بهاءالدینی که امروز ما از ایشان به عنوان عارفی واصل نام می بریم به واسطه همین جاذبه وارد حوزه علمیه شده و خود به حوزه جاذبه بخشیده‌اند بنابراین استادمحوری که در سیستم قدیم حوزه و جزء سنت‌های علمی است نباید جای خود را به کتاب‌محوری بدهد چرا که در این صورت نمی‌توان در آینده حوزه شخصیت‌هایی مانند ایشان و آیت‌الله بهجت را بیابیم که با یک جذبه روحی میلیون‌ها علاقه مند را به حوزه قم می کشاندند و هنوز هم حوزه وقتی دنبال کسب افتخاری برای خود است از چنین شخصیت‌هایی هزینه می‌کند. 
یادآور می شود آیت الله بهاءالدینی ۲۸ تیر ۱۳۷۶ش به لقاء الله پیوست و در حرم حضرت معصومه(س) در قم به خاک سپرده شد.