گزیده ای از زندگی حضرت ابراهیم علیه السلام
دومین پیامبر اولوالعزمی که دارای شریعت و کتاب مستقل بوده، ابراهیم (علیه السلام) می باشد. نام پدر ایشان را تارخ یا تارح (با خاء و حاء) نوشته اند. او هنوز متولد نشده بود که پدرش از دنیا رفت و آزر؛ عموی وی سرپرستی ایشان را به عهده گرفت.
حضرت ابراهیم (علیه السلام) را به قبایل «آرامی» که از جزیره العرب به کرانه های فرات کوچ کرده بودند، نسبت می دهند. برخی از محققان، نیاکان آن حضرت را از همان «آموریانی« دانسته اند که از جزیره عربی به عراق و شام تاختند.
نام مادر آن حضرت را نیز «نونا» و «نوفا» فرزند کربتا بن کرثی، از نوادگان سام دانسته اند. بعضی نام وی را «امیله»، گروهی نیز او را «ورقه» یا «رقیه» دختر لاحج می دانند.
بنابر روایتی ولادت ایشان، روز ۲۵ ذی القعده رخ داده است. ایشان دارای اسامی و القابی مانند: «شاکر؛ «قانت؛ «حنیف؛ «داراى قلب سلیم«، «عامل و فرمانبردار کامل خدا» است. دو لقب دیگر نیز از منصب هاى ایشان است که از طرف خدا به وی اعطا شده است. آن دو منصب و لقب یکی «امام»؛ و دیگری؛ «خلیل»؛ است. کنیه او ابوالضیفان است.
وی چهار همسر به نام های «ساره»، «هاجر»؛ و در پی رحلت ساره و هاجر، «قطورا دختر یقطن کنعانی یا قنطورا» و «حجور دختر ارهیر» را اختیار نمود.
بنابر نقل عده ای، آن حضرت هشت پسر داشت. اسماعیل که مادرش هاجر قبطی بود، اسحاق که مادرش ساره بود و شش پسر دیگر که مادرشان قنطورا دختر یقطن کنعانی بود.
حضرت ابراهیم (علیه السّلام) به عنوان دومین پیامبر اولی العزم، دارای ویژگی ها و امتیازات بسیار برجسته ای است که در بعضی از آیات شریف قرآن کریم، به برخی از آنها اشاره شده است.
به تعبیر قرآن، وی مردی «بردبار» و «رئوف» بود و برای خود و دیگران از خداوند مغفرت می طلبید. او همواره از فرامین خدا «اطاعت» می کرد و فرزندانش را نیز وصیت می کرد که «تسلیم حکم و مشیت پروردگار» باشند. از دیگر صفات وی «حنیف» است.
آن حضرت کرامات و معجزات فراوانی داشته است که برخی از آنها عبارتند از: سرد و سلامت شدن آتش برای او، زنده شدن چهار پرنده قطعه قطعه شده، تبدیل شدن ریگ های کیسه به آرد و خشک شدن دست پادشاهی که قصد جسارت به همسر او را داشت.
خداوند حضرت ابراهیم (علیه السلام) را به ابتلائات و امتحانات زیادی از جمله: قیام در مقابل بت پرستان، به آتش انداختن ابراهیم، گذاشتن زن و فرزند در سرزمین خشک و بی آب و گیاه مکه و قربانی نمودن فرزند مبتلا ساخت.
دین حضرت ابراهیم (علیه السلام) دین حنیف بود. قرآن کریم می فرماید: «ابراهیم نه یهودى بود و نه نصرانى، بلکه موحّدى خالص (حنیف) و مسلمان بود و هرگز از مشرکان نبود». خدای متعال، ابراهیم (علیه السلام) را به عنوان «حنیف» توصیف نموده است.
نام کتاب آن حضرت صحف بوده است. منظور از «صحف» که به عنوان کتاب آن حضرت بیان شده، مجموعه کتاب های او می باشد که با معنای لغوی «صحف» هم سازگاری دارد؛ چون «صحف» جمع «صحیفه»؛ به معناى لوح و یا صفحه اى است که چیزى بر آن مى نویسند.
از ایشان میراث ها و یادگار هایی از جمله: آئین و قوانین دین توحیدی، حج و مقام ابراهیم بر جای مانده است.
بازنشر از: اسلام پدیا
افزودن دیدگاه جدید