اخلاق و تربیت

چون ماه مبارك رمضان فرا مي‏ رسيد، رنگ رخسار رسول خدا صلي ‏الله ‏عليه ‏و‏آله تغيير مي‏ كرد. نماز خواندنش زياد مي‏ شد و در دعا و درخواست از حق تعالي بسيار زاري و تضرع مي‏ كرد. حضرت در غير ماه مبارك رمضان نيز روزه مي‏ گرفت.

مهم‏ترين مسئله ‏اي كه پوينده راه معرفت‏ الله در شب اول ماه رمضان بايد انجام دهد، توسل به ائمه معصومين عليهم ‏السلام است. بايد آبرو و عظمت آنان را در پيشگاه خداوند، شفيع قرار دهد تا آن بزرگان پذيرش اعمال او را در راستاي خشنودي خداوند از پروردگار بخواهند.

رمضان در واقع فرصتي است براي بازگشت به خويشتن و پاسخ گويي به پرسش ‌هاي اساسي در هستي كه من كي ‌ام و از كجا آمده ‌ام و آمدنم در راستاي چه هدفي بوده است و در نهايت ره به كجا دارم.

امام علي عليه السلام در اهميت دوست و همراه مي فرمايد: سَلْ عَنِ الرَّفِيقِ قَبْلَ الطَّرِيق

مقاله حاضر در صدد مقایسه دو رویکرد «دینی » و «لیبرال » به مسئله تعلیم و تربیت است. حضور مفهوم «جامعه مدنی» در عرصه فرهنگی اخیر کشور اسلامی و نقش لیبرالیسم به عنوان یکی از ارکان اصلی این پدیده ضرورت چنین بحثی را ایجاب می کند.

در اين مقاله، نويسنده كوشيده است با به كارگيرى شيوه تحليل محتوا و با مرور بر سوره مباركه يوسف و بررسى ديدگاه هاى تفسيرى ذيل آن، به برداشت هايى روان شناسانه دست يابد.

این نوشتار، ترجمه مقاله جورج ماوردس، (George Mavrodes) مى باشد که در نقد دیدگاه اخلاقى راسل و تاکیدى بر دیدگاه اخلاقى کانت ارائه شده است.

يكى از شرايط لازم براى دست يابى به سلامت روان، برخوردارى از يك نظام ارزشى منسجم مى باشد و تحقيقات انجام شده نيز عامل پيدايش بسيارى از ناسازگارى ها و نابهنجارى هاى روانى را تضادهاى ارزشى و عدم استقرار يك نظام ارزشى سازمان يافته در فرد مى دانند.

در پرتو ارتباط عميق و ستودنى دين و اخلاق، تنها سؤال طبيعى [و بجا] اين است كه آيا اخلاق نوعى وابستگى ذاتى به دين دارد؟

در اين نوشتار، كلمه «اخلاق » به معناى سطحى يا محاوره اى آن، كه اشاره به نوعى آداب و رسوم دارد، به كار نمى رود، بلكه در معناى اصلى و اساسى آن استعمال مى شود.