زیارت امام رضا(علیه‌السلام) پر فضیلت‌‌تر است یا زیارت اباعبدالله الحسین؟
پایگاه اطلاع رسانی بلاغ| راز بهره‌مندی از ثواب زیارت امام رضا(ع)
روز 23 ذی‌القعده روز زیارتی امام رضا(علیه‌السلام) است از این‌رو در این نوشتار به بررسی ثواب و جایگاه زیارت این امام رئوف خواهیم پرداخت، قبل از آن لازم است، به این نکته توجه کنیم که یکی از حقوقی که ائمه اطهار(علیهم‌السلام) بر گردن شیعیان خویش دارند، موضوع زیارت مرقدهای پاک ایشان توسط پیروانشان است، آنچنان که امام رضا(علیه‌السلام) در این زمینه می‌فرماید: «هریک از امامان معصوم(علیهم السلام) بر گردن دوستان و شیعیان خود پیمان و عهدی دارند و وفای کامل به آن پیمان و ادای نیکوی آن عهد، زیارت مرقدهای مطهر آنان است. پس هر کس از سر میل و رغبت به زیارت و اعتقاد به آن چه آنان گرایش داشتند، به زیارت بشتابد، روز قیامت ائمه(علیهم‌السلام) شفیعان او خواهند بود.»[1]
برای برپایی این حق لازم است که انسان شناخت صحیحی نسبت به ثواب زیارت داشته باشد، زیرا که معمولاً انسان‌های عادی برای انجام عمل نیازمند انگیزه‌های قوی هستند، از این‌رو روایات متعددی در مورد ثواب زیارت وجود دارد که می‌تواند این بُعد را تقویت کند، در این میان زیارت امام رضا(علیه‌السلام) نیز از این قاعده مستثنا نیست، در ادامه به نمونه‌هایی از این روایات اشاره می‌کنیم.
الف: رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله): «پاره‌ای از تن من در خراسان دفن خواهد شد که هیچ گرفتاری نیست مگر آنکه با زیارت او خداوند مشکلش را حل کرده و هیچ گناهکاری نیست مگر آنکه خدا گناهش را می‌بخشد.»[2]
ب: امام باقر(علیه‌السلام): «فرزندی از فرزندان موسی که اسمش هم‌نام امیرالمؤمنین است؛ در زمین طوس که بخشی از خراسان است؛ دفن می‌شود. او غریب است و به وسیله سم کشته شده و هر کس که او را با معرفت زیارت کند از طرف خداوند مشمول پاداش مجاهدان صدر اسلام قبل فتح مکه می‌شود.»[3]
ج: در حدیثی دیگر امام رضا(علیه‌السلام) با علم غیبی که داشته‌اند می‌فرمایند:«هر کس مرا در این بقعه زیارت کند مانند کسی است که رسول خدا را زیارت کرده و خداوند پاداش هزار حج صحیح و هزار عمره مقبوله به او می‌دهد و من و پدرانم شفیعان او در روز قیامت هستیم.»[4]
د: فردی خدمت امام جواد(علیه‌السلام) رسید و پرسید: فدایت شوم؛ زیارت حضرت رضا(علیه‌السلام) پر فضیلت‌‌تر است یا زیارت اباعبدالله الحسین؟ حضرت فرمودند:«زیارت پدرم پرفضیلت‌تر است. زیرا همه مردم امام حسین(علیه‌السلام) را زیارت می‌کنند و پدرم را تنها خواص شیعه زیارت می‌کنند.»[5]
ه: امام رضا(علیه‌السلام): «هر کس مرا که از منزل و کاشانه به دور افتادم زیارت کند؛ در روز قیامت در سه جایگاه به سراغش می‌روم تا او را از ترس و سختی آن مکان‌ها خلاص کنم؛ هنگام دادن نامه اعمال به دست راست و چپ و در عبور از صراط و نزد حسابرسی و میزان.»[6]
آنچه در این احادیث باید به آن توجه شود این است که بهره‌مندی هر شخصی از این ثواب‌ها متفاوت است، به این معنا که این گونه نیست که تمام این ثواب‌ها برای تمام افراد تحقق پیدا کند، زیرا بنا بر روایات دیگر که در این زمینه بیان شده است، بهره‌مندی هر فردی بر اساس مقدار عقل و معرفتی است که دارد، به همین خاطر در برخی از همین روایات مانند روایت دوم تصریح شده است که اگر فردی با معرفت زیارت کند از این ثواب سود خواهد برد.
اکنون این سوال به ذهن می‌رسد که منظور از عارف به حق یعنی چه!؟ آیا منظور همین است که ما بدانیم که امام رضا(علیه‌السلام) امام هشتم، فرزند موسی بن جعفر(علیه‌السلام) و .... است!!؟؟ یا چیزی فراتر از این منظور ائمه اطهار(علیهم‌السلام) است، به طور قطع مقصود اولی نیست، زیرا که افراد زیادی هستند که این نوع شناخت را نسبت به اهل بیت(علیهم‌السلام) دارند و ما قطعاً میدانیم که از این نوع ثواب‌ها محروم هستند. بلکه مقصود همان گونه که امام صادق(علیه‌السلام) در پاسخ به یکی از یاران خویش فرمودند این است که انسان بداند که «امام مفترض الطاعه(اطاعت او واجب است) و غريب و شهيد است.»[7]
این مفترض الطاعه بودن، شاه کلید بهره‌مندی از ثواب زیارت امام رضا(علیه‌السلام) است، به این معنا که اگر شخصی می‌خواهد به این ثواب‌ها دست یابد، باید امام را الگوی خویش قرار داده و از وی متابعت کند در حقیقت زیارت امام رضا(علیه‌السلام) ــ که نشانه محبت به ایشان است ــ به همراه اطاعت از ایشان انسان را به سر منزل مقصود می‌رساند، و از سوی دیگر اهل بیت(علیهم‌السلام) ذوب در خدای متعال بوده‌اند از این‌رو اطاعت از ایشان اطاعت از خدای متعال است، به همین خاطر اگر شخصی می‌خواهد از ثواب زیارت اهل بیت بهره‌مند شود باید تلاش کند در حد توان خویش خدای متعال را اطاعت کند، از این رو ائمه اطهار(علیهم‌السلام) در روایات متعددی به این نکته اشاره کرده‌اند؛ به عنوان نمونه امام رضا(علیه‌السلام)می‌فرماید: «مبادا عمل صالح را به بهانۀ دوست داشتن آل محمد«صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» رها کنيد و مبادا محبت ايشان و تسليم در برابر اوامرشان را به اتکای عبادت و عمل نيکوی خود از دست بدهيد؛ زيرا هيچ کدام از اين دو، به تنهايي قبول نمی‌شود.»[8]
امام باقر(علیه‌السلام): «هر كه مطيع خدا باشد، دوست و شيعۀ ماست و هركه نافرمانی خدا كند، دشمن ما خواهد بود و ولايت ما به جز با عمل كردن و پرهيزکاري به دست نمی‌آيد.»[9]
پی‌نوشت:
[1]. من لا يحضره الفقيه، شیخ صدوق، دفتر انتشارات اسلامى، 1413 ق، ج2، ص: 577
[2]. من لا يحضره الفقيه،] ج2، ص: 583.
[3]. من لا يحضره الفقيه، ج2، ص: 583.
[4]. من لا يحضره الفقيه، ج2، ص: 585.
[5]. من لا يحضره الفقيه، ج2، ص: 582.
[6]. من لا يحضره الفقيه، ج2، ص: 584.
[7]. من لا يحضره الفقيه، ج2، ص: 584.
[8]. بحار الأنوار، علامه مجلسی، دار إحياء التراث العربي، 1403 ق، ج75، ص: 347.
[9]. بحار الأنوار، ج67، ص: 98.
افزودن دیدگاه جدید